Ongezouten rapen

Als ik aan Tsjechië denk, denk ik aan….deze zin hebben we vorige week regelmatig proberen af te maken, maar verder dan: …goedkoop eten en drinken kwamen we niet. Wie weet wat typisch Tsjechisch is, mag roepen.

Het was voor het eerst sinds 4-havo kamp dat ik weer voet zette op Tsjechische bodem. Van dat kamp weet ik niet veel meer dan dat er oranje water uit de kranen kwam, het er koud was en ik in mijn nest bleef liggen terwijl de rest van pokdalig 4-havo zich tegoed deed aan breezers en zoete tongzoenen.

Toen N. zei dat hij nog een tripje met me wilde maken, was ik direct enthousiast. Maar na een confronterende blik op mijn saldo wist ik dat het tripje waarschijnlijk niets exotisch in de zin had. Dus N. opperde Tsjechië. Goedkope tickets, goedkoop hotel, eigenlijk goedkoop alles.

En zo kwamen we vorige week woensdag aan in de kleine industriestad Usti Nad Labem. Die al snel de bijnaam “Oesti” kreeg.

Het is waarschijnlijk strontvervelend om een heel uitgebreid reisverslag te moeten lezen, maar ik wil toch even een aantal high- en lowlights toelichten waar andere armoedige rustzoekers zoals ik misschien wat aan hebben.

Hotel
Hotel Vetruse is het letterlijke en figuurlijke hoogtepunt van Oesti. Het staat op de top van een berg die uitzicht biedt over de gehele stad en een stukje van de Elbe. Het betreft een geelgeschilderd kasteeltje dat afstamt uit 18-zoveel en van binnen en buiten recentelijk is opgeknapt. Het hotel is prima te bereiken met de auto en je kunt met een kabelbaan in het centrum van het stadje geraken. Beetje jammer is wel dat de kabelbaan om 20:00 zijn laatste ritje maakt. Over het hotel ben ik lyrisch. De kamers waren schoon, de bedden sliepen super, de badkamer was van alle gemakken (lees: een bad) voorzien. Ook het ontbijt was riant: bonen, spek, worst, vers fruit, cruesli, yoghurt, warm brood, jam, kaas, droge cake. Ze hadden zo’n beetje alles. Verder hebben we nog een middagje vertoefd in de sauna die we helemaal voor onszelf hadden. Voor 315 euro hebben we vier nachten lang een super relaxed verblijf gehad.

 

Nassen
Volgens N. en de rest van de internetters kun je dus goed en vooral goedkoop eten in Tsjechië. De eerste avond belandden we een beetje op de bonnefooi in Pivovarská šenkovna. “Do you speak English?”  “No.”  Maar we konden wel een tafel uitzoeken. De bar bestaat uit twee delen: een rookgedeelte en een niet-rookgedeelte. Het rookgedeelte was veel drukker bevolkt en we werden wantrouwend aangekeken vanonder de borstelige wenkbrauwen van de lokale kroegtijgers. Op een plekje in het rookvrije gedeelte voelden we ons iets meer op ons gemak. We bestelden spareribs en rundvlees in roomsaus met cranberries en slagroom met Karlsbad dumplings. De spareribs waren echt heel goed, zonder ook maar een snufje marinade smaakte het vlees gewoon zoals gerookt vlees moet smaken. Het rundvlees in roomsaus was andere koek. Een paar hapjes was lekker, maar daarna werd het toch wel erg zoet en machtig. De Karlsbad dumplings waren een soort koekjes van brood en aardappel die wel erg smakelijk waren. Het hoogtepunt van de maaltijd was uiteraard het dessert. Pannenkoeken met warm rood fruit en ijs. Simpel, maar precies zoals ik mijn dessert wil hebben. Voor het hele menu betaalden we 500 kronen; zo’n 18 euro.

 

Op de derde dag aten we bij restaurant Beethoven in Teplice. Teplice is overigens een mooiere stad dan Oesti. Omdat Beethoven er twee jaar heeft gewoond, heeft men maar meteen een museum en restaurant naar hem vernoemd. We hadden het briljante plan opgevat om zonder jas te gaan want het was -10 buiten en het leek ons wel logisch om van de wandeltocht naar het restautant een verfrissende onderneming te maken. Op de spekgladde wegen liep ik ook nog eens op mijn allerhoogste hakken, dus toen we tien minuten te laat kwamen, was ik uiteraard not amused. Maar de staf van het restaurant was vriendelijk, sprak mijn naam correct uit en begeleidde ons naar de gereserveerde tafel. Als je in Tsjechie bij de wat betere restaurants gaat eten, moet je geen gastronomie verwachten. Ze hebben vrijwel allemaal hetzelfde op de kaart staan: steak, kip, eend en een visje. Wat je wel kunt verwachten zijn prima kwaliteit en dito wijnen. Het voorgerecht was simpel en smakelijk: gegrilde groenten. N. had pulled pork, die ik niet zo lekker vond, omdat hij erg vet was. Mijn hoofdgerecht was een eend gestoofd in bier met zelfgemaakte gnocchi en gekarameliseerde sjalotjes. Dat was erg goed. Als dessert had ik een ijscoupe met warm fruit, niet zo lekker als bij de bar van de eerste avond, maar nog steeds prima. De bediening en sfeer in Beethoven waren dik in orde. En als je op tijd komt, kun je ook nog genieten van live pianospel. In total waren we hier 900 kronen kwijt (zo’n 30 euro).

De laatste avond aten we in het restaurant van het hotel. De beloofde, gezien de foto’s die je overal zag, een gastronomische ervaring te worden. Maar dat viel een beetje tegen. Het personeel sprak slecht Engels en toen ik vroeg aan de ober om me een wijn aan te raden bij mijn voorgerecht moest hij heel diep nadenken om tot een advies te komen. Halverwege mijn hoofdgerecht kon ik met moeite nog een wijn bestellen en toen ik hem weer om advies vroeg, kwam hij met dezelfde wijn aanzetten. Jammer. Ook het eten liet te wensen over. N. bestelde koeientong die iets weg had van een uit de kluiten gewassen stuk boterhamworst. Ik had als voorgerecht carpaccio van eend, wat wel lekker was, maar niet speciaal. Het hoofdgerecht was een beetje een allegaartje van aardappelen, groenten en vlees met vijf tenen knoflook. Het was wel goed op smaak, maar de stukjes vlees zaten verborgen onder een overdaad aan aardappelen. De dooddoener was de cheesecake. Toen de cheesecakehype net naar Nederland kwam, zag je ook weleens dat restaurants een kwarktaart serveerden in plaats van cheesecake. Dat gebeurt gelukkig niet meer, behalve in Tsjechie. Moet wel gezegd worden dat de cocktail die ik nam na het eten wel fenomenaal was. In total waren we hier 1100 kronen kwijt, zo’n 40 euro.

 

Verder heb we nog geluncht bij de uitkijktoren (met dubiezue link) wat niet erg boeiend was. En we hebben in Dresden thee gedronken en taart gegeten bij Kalter Hund. Een vintage koffietentje. Kalter Hund is trouwens de Duitse term voor arretjescake.

 

Noemenswaardige activiteiten
Aangezien voedsel een primaire levensbehoefte is, volgen nu pas de noemenswaardige activiteiten. We hadden eigenlijk geen plan gemaakt van tevoren. Het enige wat vaststond was dat we op donderdagavond naar de opera Rusalka zouden gaan in de Statni Opera van Praag. Ik legde N. uit dat Rusalka het oorspronkelijke verhaal van de Kleine Zeemeermin is, maar dat verhaal kende meneer ook niet. Op dit soort momenten wordt het leeftijdsverschil pijnlijk duidelijk. Om als een echte heer voor de dag te komen, moest de eeuwige skinny jeans drager aan een pak geraken. We werden naar een duistere kostuumverhuur gestuurd in het centrum van Oesti alwaar de eigenaresse geen Engels sprak, dus ons telefonisch moest verbinden met iemand die dat wel sprak. Voor 2000 kronen (80 euro) konden we een pak huren. Voor dat geld kun je in Tsjechië 5 pakken kopen, dus we verlieten een beetje beledigd de zaak waar we ook al niet met onze sneeuwpoten op het tapijt mochten staan.

Vlakbij de kostuumverhuur zat een tweedehandswinkel. Maar deze winkel dient niet te worden verward met de hippe winkeltjes in de Negen Straatjes. In deze hut stonden zo’n veertig Tsjechen te graaien in bakken en rekken gevuld met kleding die rechtstreeks uit de zak van Max kwam. Geen prijskaartjes, maar gewoon een prijs betalen per soort. We stortten ons op een rek met overhemden en we vonden zowaar een smal maatje dat operawaardig was. Maar N., niet ervaren in het graai en buy werk, legde nietsvermoedend zijn eigen jas en trui in zo’n koopjesbak. Een paar minuten later was alles weg. Dat zorgde ervoor dat we een strooptocht door de winkel startten op zoek naar de kleding van N., niemand sprak Engels dus we konden ook niet uitleggen wat het probleem was. Uiteindelijk kwam er een dame die Duits sprak en zij legde uit dat je eigen kleding hier ergens neerleggen zo’n beetje het domste is wat je kunt doen. Dus er zat niets anders op dan maar een nieuwe, oude jas te kopen voor 50 eurocent. Een exemplaar dat prima in de garderobe van de kast van The New Kids zou passen. Vermoedelijk kocht N. de jas alleen maar, omdat hij wist dat ik het verschrikkelijk vond.

Na het bezoek aan de tweedehands hel begaven we ons naar een andere hel: het doorgangskamp in Terezin. We waren, op een schoolbus met scholieren na, de enige bezoekers en dat maakte dat de verhalen van het kamp nog harder binnenkwamen. Het viel me op dat het kamp heel goed “bewaard” is gebleven. Alle gebouwen zijn nog intact, je kunt overal in en er staan ook nog veel meubels uit die tijd. Geen leuke activiteit, maar als je geïnteresseerd bent in verhalen over WO II zeker een bezoek waard.

’s Avonds vertrokken we naar Praag voor de opera. N. zag er uiteindelijk piekfijn uit in zijn overhemdje van 10 cent en bijpassend giletje en we hadden een prima avond bij de opera. Het was een bijzondere ervaring, onze eerste keer opera, maar eerlijk gezegd had ik er meer van verwacht. Het geheel deed een beetje amateuristisch aan. Minder strak en modern dan een Nederlands theaterstuk. En ik was onder de indruk van de stem van de zangeres, maar er 3 uur lang naar luisteren, was zelf voor mij een beetje teveel. Op een gegeven moment viel ik op de schouder van N. in slaap. Gelukkig was het buiten -10, dus de slaperigheid was snel verdreven.

Op de derde dag zouden we naar Dresden gaan, maar omdat het zo koud was, besloten we wat langer in het hotel te blijven en daarna een wandeling te maken. We kozen voor een tocht naar een observatietoren iets ten noorden van Oesti, Decinsky Sneznik. Terwijl de huurauto ons naar steeds grotere hoogtes bracht, zakte de temperatuur aanzienlijk. Het duurde dan ook niet lang voordat de eerste langlaufers de weg overstaken. De tocht naar de toren was twee kilometer, omhoog, in een kou van -12. Dus met ijspegeltjes aan onze wimpers en haren begaven we ons dapper naar boven. Dit was een van de leukste dingen die we hebben gedaan. De witte sneeuwberg was prachtig, ongerept. En het uitzicht vanaf de berg was verbluffend. Het was gewoon heerlijk kneuterig om de toren te bereiken en daarna warme chocomel te drinken en vol goede moed weer aan de terugtocht te beginnen.