Vorige week zaterdag werd ik wakker met keelpijn. Ik zei mijn afspraken voor de dag af en wachtte tot de keelpijn over zou gaan, maar dat gebeurde niet en inmiddels zijn we 1,5 week verder en de keelpijn is nog steeds niet vertrokken.
Het is zo’n kwaaltje waarvan ik denk: ik ben niet ziek, dus ik kan best werken en ik kan best sporten en ik kan best sociaal doen en best een beetje wijn drinken. Dus dat doe ik dan ook allemaal. Die keelpijn vindt dat dan alleen maar lachen, want bij al dat gepraat en gezwoeg gedijt ‘ie prima. Nadat ik gisteren weer met een dikke keel wakker werd, dacht ik dat het verstandig zou zijn om in de ochtendkou ‘lekker’ 13 kilometer naar werk te fietsen. Een fatale fout. Nu komen er ook nog groene en rode croutons uit mijn neus (jeej) en tot overmaat van ramp dacht ik even dat er ook snot uit mijn ogen kwam (is dat überhaupt mogelijk?), maar ik moest opgelucht constateren dat mijn dichtgeplakte slijmogen het gevolg waren van het verwijderen van mijn oog make-up met een reguliere make-up remover. Vrouwendingen.
Het lijkt erop dat ik steeds vaker ziekjes ben. Niet doodziek, maar gewoon lamlendig. Eerder konden er jaren voorbijgaan waarin ik niets onder de leden had, maar het afgelopen half jaar heb ik me al drie keer eerder niet topfit gevoeld. Is het de leeftijd? Ben je na je dertigste vatbaarder voor de virusjes? Of leef ik gewoon minder gezond en is mijn weerstand niet meer wat het is geweest. De afgelopen twee weken waren in ieder geval niet de beste tijd van het jaar qua slaapuren en wellicht is dat de belangrijkste oorzaak van mijn keelprobleem. Ik heb ook een aantal nachten bij vrienden en familie geslapen en dan slaap ik toch minder goed. Vandaar dat ik vandaag maar heb besloten om thuis te blijven en tot rust te komen in mijn eigen nest. De doktersassistent zei dat ik vooral niet te veel moest praten en veel thee moest drinken. Het voelt een beetje als falen. Maar ik kan het me niet veroorloven om door te gaan.
Dus nu lig ik in bed met 5 volgesnoten tissues die ik steeds kwijtraak tussen de lakens. En omdat ik geen kei ben ik niets doen, werk ik mijn watchlist van Letterboxd maar af vandaag en schrijf ik er een blogje over.
Aan de eerste film was ik gisteren al begonnen: The Maze Runner. Een tienerfilmpje dat bij vlagen doet denken aan The Hunger Games. Maar als The Hunger Games Versailles is, is The Maze Runner Paleis het Loo. Het is wel prettig dat The Maze Runner zonder inleiding begint: een jongen die zich niets meer kan herinneren, wordt in een arena gedropt. Daar verblijven zo’n twintig andere jongens die hem weten te vertellen dat hij in een gemeenschap is gedropt die wordt omringd door een doolhof. De jongen is natuurlijk compleet verward en hij weet ook zijn eigen naam niet meer. “Geen zorgen, over twee dagen weet je je eigen naam wel weer.” Weten de anderen hem te vertellen. Diezelfde avond al herinnert Thomas zich zijn naam. Hij is duidelijk een wonderkind. En het is dan ook geen rocketscience om te bedenken dat het Thomas wel gaat lukken wat de anderen al drie jaar niet is gelukt: ontsnappen uit het doolhof. The Maze Runner heeft het zijn kijkers simpel gemaakt: er is maar één doel en dat is ontsnappen uit het doolhof. Alle gebeurtenissen draaien om dat doel en dat maakt het geheel overzichtelijk. Gezien de heilige status van Thomas is er echter weinig spanning te bespeuren. Ik heb geen moment getwijfeld aan de capaciteiten van de knul en daarmee is de film wat slapjes. Maar slappe films zijn voor slappe, zieke zieltjes soms best goed te verteren.
Cijfer: 6,0
(doolhof is overigens zowel mannelijk als vrouwelijk; je kunt dus de of het doolhof zeggen)
De tweede film was Prince Avalanche en gaat over Alvin en Lance (=Avalanche) die een paar maanden met elkaar opgescheept zitten middenin de bossen om daar werkzaamheden te verrichten. Alvin heeft een relatie met de zus van Lance, Madisson. En om voor haar te kunnen zorgen en even wat ruimte voor zichzelf te hebben, heeft hij de baan in de bossen aangenomen. Hij neemt Lance op sleeptouw, omdat Madisson hem daar kennelijk om heeft gevraagd. Alvin is een echte einzelgänger. Hij kan intens genieten van de natuur en dagenlang alleen zijn in het bos zonder zich eenzaam te voelen. Lance is jong en continu geil. Hij kan het alleen maar over vrouwen hebben en kan ook niet wachten tot hij in het weekend terug naar de stad kan. De twee kibbelen voortdurend: tijdens het werken luistert Alvin naar een cassettebandje (de film speelt zich af in 1988) van een cursus Duits terwijl Lance naar rockmuziek wil luisteren. Ondanks de onderlinge irritaties komen de twee af en toe tot een gesprek, helemaal wanneer Lance terugkomt van een weekendje in de stad dat helemaal uit de hand gelopen is. Prince Avalanche is een kalme film met sterke acteerprestaties van Paul Rudd en Emile Hirsch. De dialogen zijn mooi en soms grappig en hier en daar kun je een nieuwe waardheid ontdekken. Het is grappig dat Hirsch hier juist de rol speelt van jonge gast die de reuring van de stad opzoekt, terwijl hij in Into the Wild juist zoekt wat Alvin in deze film zoekt. Nog een paar mooie tegeltjeswijsheden uit de film:
“True love is like a ghost; everyone talks about it but no one has ever seen it.”
“Never sleep with the same woman more than three times in a row. Otherwise you will develop feelings. You know….that’s how you…feel….”
Cijfer: 7
Film 3 was Her. Een film die ik al een tijdje wilde zien, maar ik was bang voor de emoties. In het kort gaat Her over een man, Theodore, die ergens in de verre toekomst leeft waarin het mogelijk is om een operating system te installeren dat je hele elektronische leven voor je regelt. Het systeem verschijnt in de vorm van een stem die door middel van artificial intelligence in staat is om een gesprek met je te voeren. Zodoende gebeurt het dat Theodore verliefd wordt op zijn OS. Kan dat? Verliefd worden op een stem, op een computer? Het klinkt gek, maar ik denk het wel. Het doet me denken aan vroegere gesprekken via de chat of msn. Toen ik ook echt de tijd nam om met iemand te ‘kletsen’. Toen had ik als tiener regelmatig het idee echt op iemand verliefd te zijn die ik alleen maar digitaal kende. Je moet echter wel wat hebben met digitale communicatie. Het is niet voor iedereen. En nu ook in mindere mate met apps als Tinder. Ik voel instinctief aan of ik klik met iemand alleen door met hem te chatten. Ik selecteer iemand op basis van een foto, maar als ik bij de eerste chat niet moet glimlachen of bijzonder verrast ben, weet ik dat het geen succes gaat worden. Ik vond Her een ontroerende film over de liefde. Het gaat over loslaten en accepteren, maar ook over het toelaten van een liefde in je leven waarvan je in eerste instantie had gedacht dat het belachelijk zou zijn of nooit zou kunnen werken. Hoe kun je überhaupt weten of iets gaat werken in de liefde?
“I just want you to know that there will always be a piece of you in me. And I’m grateful for that.”
Cijfer: 7,5
Film 4 was These Final Hours. Een Australische productie die ik eigenlijk had willen zien op Imagine. De wereld vergaat binnen twaalf uur en James moet nog een aantal zaken afhandelen voordat hij doodgaat. Aan het begin van de film vertrekt hij bij zijn minnares om samen met zijn vriendin naar een groot feest te gaan. Een feest om het einde der tijden te vieren, zeg maar. Onderweg loopt alles in de soep. Hij wordt achternagezeten door een dronken gast met een machete en net als hij een werkende auto heeft gevonden, is hij er getuige van dat twee mannen een jong meisje kidnappen. Dus nadat hij korte metten heeft gemaakt met de twee smeerlappen, neemt hij het meisje mee op sleeptouw. Het meisje wil haar vader zoeken, maar James heeft andere prioriteiten: eerst naar het feestje. Dat feestje blijkt een compleet losgeslagen deadfest te zijn waarop iedereen zwaar onder drugs zit en er in alle hoeken en gaten een copulerend paar te vinden is. Op een podium vindt Russische roulette plaats, want ja, wat maakt het ook allemaal uit? Het idee achter These Final Hours is interessant: hoe zien de laatste twaalf uren van de wereld eruit? Ook is het verfrissend om niet een all-American hero in de hoofdrol te zien die zijn privézaakjes perfect op orde heeft. Alhoewel James duidelijk niet is gekozen vanwege zijn acteerskills want zijn glimmende spiermassa wordt prominent in beeld gebracht. Ook de andere acteurs zijn niet bepaald vakmannen en vrouwen, maar ach iedereen in de film is toch aan de drank of drugs dus ze hebben een excuus. Uiteraard vervalt de film tegen het einde in een paar clichés, maar dat is okay. Het einde van de wereld is al ellendig genoeg. These Final Hours is okay, maar als je nog maar 12 uur te leven hebt, zou ik een andere film aanraden.
Cijfer: 6,5
Ongezouten rapen 
Een reactie op “Don’t talk, just watch.”