Soms heb je van die dingen die voor een korte periode in je leven steeds terugkomen. Van die dingen die je bijna van spirituele aard zou verdenken als je erin zou geloven.
Soms heb ik het met woorden. Vorig jaar gebruikte iemand een keer het woord ‘uitspanning’ daar had ik serieus nog nooit van gehoord en de rest van de week hoorde en zag ik het overal. Een uitspanningsplaag. Je kunt het ook hebben met mensen en plaatsen. Zo kwam ik een tijdje lang overal een meisje uit mijn appartementencomplex tegen. Ze had een Oost-Europees uiterlijk, blond, grote blauwe ogen die altijd zielig keken en een beetje een vierkant hoofd. Ik vond het zo gek dat ik haar steeds zag; in de tram, in de bioscoop, op het terras. Maar van de week zag ik haar weer bij de metro met nog een versie van haar. Ze bleek dus een tweelingzus te hebben. Een redelijk plausibele verklaring voor die keren dat ik haar overal dacht te zien. En gisteren kwam het hebben van een aap als huisdier ter sprake. Dus ik legde de link met Michael Jackson en later kwam hij voorbij met een liedje op de radio. Dat soort dingen dus, kleine toevalligheden. Maar de laatste paar weken komt er steeds weer een fenomeen op mijn pad waar ik iets minder blij van word: de liegende vrouw. En ze liegen allemaal over hetzelfde onderwerp: baby’s.
Ik weet niet meer precies waar ik was en met wie ik in gesprek was, maar ik was in ieder geval in gesprek met iemand die de avond ervoor bij zijn zus op bezoek was geweest en zij had haar nieuwe vriend ook uitgenodigd. Die vriend was al wat ouder (35) en had een behoorlijk onstuimige periode achter de rug. Hij zat recentelijk naar zijn kind te kijken en opeens drong het tot hem door dat dat kind helemaal niet zoveel op hem leek. De gelijkenis was dusdanig ver te zoeken dat hij een DNA test liet uitvoeren. De uitslag vertelde hem dat hij inderdaad niet de vader was van het kind en hij verliet zijn vrouw direct.
Ook op Tinder sprak ik een jongen. We kletsten wat over de gangbare zaken en ja, dan komen relaties ook ter sprake. Mijn relatiegeschiedenis is echter peanuts vergeleken bij wat hij me vertelde. Op zijn 19de werd hij smoorverliefd op een meisje en niet lang nadat ze elkaar hadden leren kennen, vertelde ze dat ze zwanger was. De jongen liet alles vallen wat hij op dat moment in zijn handen had, stopte met studeren, ging werken en zorgde voor een woning en een inkomen. Op zijn 25ste moest zijn vriendin hem iets vertellen: zijn zoon was niet van hem.
Zijn aanwezigheid op Tinder verraadt dat hij de keuze heeft gemaakt om bij haar weg te gaan en hij ziet zijn ex-kind eens in de twee weken. Hij zei: “Ze kon niet meer leven met de leugen en daarom heeft ze het me zelf verteld. Daar heb ik wel respect voor.”
Toen werd ik een beetje boos. Voor zover dat kan op iemand die je eigenlijk niet kent. HOEZO??? Ze kon niet meer leven met de leugen? Het leek haar zes jaar lang wel prima af te gaan. Stel je voor dat je dus alles wat je kind voor het eerst meemaakt, deelt met je vent alsof hij daarvoor medeverantwoordelijk is. Dat kind blijkt mega goed te kunnen voetballen en je vriendin zegt: “Dat heeft ‘ie van jou.” Terwijl die Tinderman eigenlijk helemaal niet kan voetballen (en zijn beste vriend heel toevallig wel). En die Tinderman maar stralen van trots bij elk klein kleuter kut succesje. En zo’n vrouw die haar vent ziet glunderen en gewoon weet dat die man die daar met zijn borst vooruit staat de shinen van trots eigenlijk niet hoort te shinen. Welk mens doet dat?
En dan de familie en vrienden. Als ik hem was en ik zou eraan terugdenken dan zou mijn maag samenknijpen van verdriet en schaamte. Het is vaste prik dat familie en vrienden zich wagen aan de “op wie lijkt het kind het meest” kwestie. Wat moeten ze anders doen? Veel meer is er niet over zo’n kind te zeggen. En na een paar maanden moet oma dan toch echt concluderen dat het kind onmiskenbaar de ogen van papa heeft. En die moeder doet er dan nog een schepje bovenop door te zeggen dat hij ook echt de oren van papa heeft, om vooral niet verdacht over te komen. Zo moet het zijn gegaan. Ik walg ervan.
Dus nee. Respect voor iemand die na 6!!! jaar besluit om zo’n geheim te publiceren? Je verdient een Oscar voor de show die je zes jaar lang hebt opgevoerd. Natuurlijk, ik weet niet welke redenen die vrouwen hebben gehad om iemand jarenlang voor het lapje te houden, en ik zou mijn oordeel misschien wat moeten matigen. Maar…het maakt me gewoon kwaad. Wij vrouwen zeggen altijd wel dat mannen de klootzakken zijn, maar deze verhalen maken van mannen gewoon onnozele puppy’s die af en toe iets doms doen.
En terwijl ik met dit in mijn hoofd vanmorgen naar Lacave reed, liet Michael ook weer van zich horen. De Fransen kunnen maar geen genoeg van hem krijgen en dus zongen N. en ik hard mee met: Billy Jean.
Billie Jean is not my lover
She’s just a girl who claims that I am the one
But the kid is not my son
She says I am the one but the kid is not my son
Ongezouten rapen 