Het was een mooie avond.
Ik trek mijn hakken uit en begin met het schrijven van deze blog.
Er valt zoveel te vertellen, we hebben zoveel besproken.
Als je niet aan witte ijsberen mag denken, ga je er juist alleen maar aan denken.
We doen wel alsof we mensen uitlachen die altijd zeggen dat ze het “zo zwaar” hebben, maar stiekem zijn we er jaloers op dat zij wel niets kunnen doen.
Je moet leren je intensiteit te beheersen.
Het is hier wel een beetje volks. Een beetje???
Je bent een rups. Je hebt nooit genoeg. Kun je geen vlinder worden?
De arrogantie hebben te denken dat je boven de wereld staat. Ik kan het niet uitstaan.
Soms zie ik hem van een afstandje en dan denk ik: die heerlijke vent is van mij.
Ik moet nog een blog schrijven. Waarom doe je dat in godsnaam? Omdat het moet.
Je moet luisteren naar je lijf. Je energie is niet oneindig.
Ik weet het. Ik ga zo slapen.
Het stinkt….
Ik ben het zelf.
Mijn voeten vanaf 7:00 in dezelfde schoenen, maar het was het waard.
Ongezouten rapen 