L. neemt me de laatste tijd vaak mee uit. We gaan ergens wat eten of we drinken wat, maar hij laat me nooit betalen. Iedere keer sta ik weer met mijn pinpas klaar bij de kassa, maar hij duwt me steevast opzij met de mededeling dat ik het niet in mijn hoofd moet halen om te betalen.
Dus omdat we gisteravond weer gingen eten in de Hallen besloot ik dat ik hem zou verrassen met een taart. Iets waarvan ik zeker weet dat ik ze ook echt lekker kan maken. Ik had mijn zinnen gezet op een mascarpone- aardbeientaart en ik ging al vroeg naar de AH om alle benodigdheden te halen. Het was allemaal krap want om 11:00 begon ik met het maken van de taart en om 13:00 had ik met J. afgesproken bij Leidseplein om naar Amy te gaan. Ik kon de taart nog net op tijd uit de oven halen voordat ik als een maniak in 20 minuten naar de stad fietste.
Ik heb niet gejankt om Amy, maar het was hoe dan ook een heftige film. Op de terugweg naar huis bleef ik aan haar trieste verhaal denken waardoor ik een beetje in een droevige toestand thuiskwam. Uiteraard liep ik thuis aangekomen meteen door naar de keuken om te moeten constateren dat de taart faliekant mislukt was. De ingezakte vetkwab die ik had geproduceerd leek in de verste verte niet op de fruitige mascarponewolk die het plaatje van het kookboek me beloofd had. Ik was furieus en teleurgesteld in mezelf. Dus…midden in de keuken begon ik aan een janksessie die ik eigenlijk een half jaar geleden had moeten hebben. Blijkbaar is er een misbaksel voor nodig om de weggestopte emoties te triggeren.
Met 1000 excuusjes en een boodschappenlijstje als bewijs dat ik echt geprobeerd had een taart te bakken, kwam ik bij de Hallen aan. En L. reageerde zoals ik had verwacht. “Gekke Speer (zo noemt hij me, vraag niet waarom) natuurlijk vind ik het niet erg, ik waardeer het al enorm dat je die moeite hebt gedaan.” “Maar ik voel me schuldig, ik wil ook iets voor jou doen. Ik bak er helemaal niets van, letterlijk. Laat me dan op zijn minst deze dingen betalen.” “Geen sprake van.”
Later zaten we aan een chocolade fondue bij Fondue Fondue. Ik was even vergeten hoe goddelijk die is. En L. vertelde me dat hij laatst naar de Sky Lounge was geweest. Dat verbaasde me enigszins, omdat ik laatst hoorde dat er bij de Sky Lounge vooral rijke mannen en golddiggers komen. “Ik herken mezelf niet direct in één van de twee categorieën, maar ik doe wel mijn best om in ieder geval voor rijke man door te gaan,” zei hij. “Ik ken je situatie, je bent niet rijk. Tenzij je iets voor me achterhoudt. Daarom wil ik ook graag iets betalen.” “Speer, je bent een mooie vrouw en je ziet er weer prachtig uit vandaag. Het doet me een plezier om voor je te mogen betalen. En nu wil ik er niets meer over horen. Als je met mij op pad bent, moet je denken dat alles gratis is.”
En toen ik kort daarna weer op de fiets stapte, moest ik weer janken. Misschien moet ik denken dat alles gratis is, maar hoe kan ik dat doen als zijn woorden zoveel waard zijn?
Ik beloof dat ik de komende weken geen taarten meer zal bakken om jullie verdere emotionele uitspattingen te besparen.
Ongezouten rapen 
Ik weet niet wie het is maar hij wadeert je wel.l
Ik weet niet wie het is maar hij wadeert je wel.l lianne het gaat om de smaak niet om het uiterlijk,en zo is het met de mannen ook.😊
Haha…de taart zag er niet uit én hij was niet lekker ;).