Ongezouten rapen

“Jij bent best wel serieus.”
“Inderdaad, maar er zijn wel momenten waarop ik losga.”
“Oh wanneer dan?”
“Als ik dans en als ik seks heb.”

Dus gisteren wilde ik wel losgaan. Zoals mijn ‘out of office’ bericht al vermeldde ging ik dansen met N. en nog wat mensen. Maar niet alle muziek is dansbaar en helaas gingen we gisteren naar een tent met compleet ondansbare muziek. We gingen naar Dok.

Terwijl we Dok fietsend naderden, hoorde ik al aan de muziek dat het foute boel was. En toen ook nog bleek dat die hele toko een openluchtclub was in de vorm van een zandbank, leek de hele dansavond in een fiasco te…verzanden :). Maar goed, ik had goede zin en ik besloot mijn beste sociale beentje voor te zetten. Er is ook nog een andere versie van Lianne mogelijk, namelijke die Lianne die met een verveeld hoofd de hele avond staat te mokken en te klagen over kut muziek en kut mensen. Ik stond wel te klagen gisteren, maar het was een opgewekte klaagvorm.

Dat Dok niet mijn ding is, merkte ik al direct aan de mensen (let op: ik ga nu even generaliseren, natuurlijk was niet iedereen in deze omschrijving zo, maar het merendeel wel) die zich blootsvoets in het zand van de dansbak begaven. De kledingstijl van de mensen laat zich het best omschrijven als hippie-chique. Mannen en vrouwen droegen flower power-achtige creaties van losjes zittende broeken in pastelkleuren of de meisjes rocken de hipster-look met hoog zittende spijkerbroeken en laaghangende shirtjes die kleine, slappe borstjes voor driekwart onthullen. Een aantal mensen had zelfs de verkleedkist voor deze gelegenheid geplunderd (alhoewel ik bang ben dat die kleding niet uit een verkleedkist kwam, maar uit een ‘normale’ garderobe) wat resulteerde in onderstaande My Little Pony outfit (de man? draagt een mint groene staart).

De mensen vonden het ook vooral leuk om aan elkaar te zitten. Meisjes die elkaar net even te lang knuffelen, kusjes op de mond, een aaitje hier een hand op een borst daar en op de dansvloer wreef een meisje even bemoedigend over de piemel van haar lover. Het had niets erotisch. Het was eerder een soort van aai die ik Worsie (mijn kat red.) ook geef. Een “ik hou van je op een baasje-huisdier manier”.

En dan…de staat van de aanwezigen. Goed je hebt mensen die onder invloed zijn en je hebt mensen die hier helemaal niet meer zijn. Er was een aantal mensen aanwezig dat Dok mijlenver gepasseerd was. Zo stelde N. me voor aan een koppel. Alhoewel het nauwelijks nog een koppel te noemen was want de jongen had moeite om te blijven staan en keek me alleen maar wazig aan toen ik hem heel formeel een hand gaf en me voorstelde. Zijn vriendin had ze allemaal nog redelijk op een rijtje dat bleek wel uit het feit dat ze N. en mij officieel welkom heette bij Dok door confetti over ons heen te gooien. Jeej. N. zei: “Doordeweeks werkt hij als designer en in het weekend gaat ‘ie helemaal los.” Ik hoop voor hem dat zijn design fraaier is dan zijn voorkomen gisteravond.

Toen ik een poging tot dansen deed, vroeg ik aan W.: “Hoe moet je hier in godsnaam op dansen?” De muziek was van die nietszeggende housemuziek waarbij de beat zo’n beetje de hele avond gelijk is en er af en toe een ander hoog riedeltje doorheen wordt gemixt waardoor het opeens heel buitenaards en cool lijkt. Het antwoord van W. was: “Je moet het gewoon voelen!” Dus ik deed mijn best, maar verder dan wat met mijn voeten naar links en rechts bewegen, kwam ik niet. Toen ik om me heen keek, zag ik overigens helemaal niemand dansen. Kennelijk voelde niemand iets. Maar soms had iemand opeens een bizarre uitspatting waarbij hij als een idioot door het zand begon te rennen of andersoortige atletische bewegingen begon te maken.  Ik baalde overigens ook van het feit dat ik wel genoodzaakt was om ook op blote voeten te dansen want ik was natuurlijk weer de enige ziel die het in haar hoofd had gehaald hoge hakken aan te doen. “Heb je geen sneakers?” Vroeg een jongen. “Eh…nee…niet echt.” Hij keek me aan alsof ik drugs had gebruikt.

Aan het einde van de avond draaide de dj nog een laatste plaat. Tenminste dat kondigde hij aan. Er kwam toen iets wat moest doorgaan voor muziek, maar volgens mij heeft de plaat maar een halve minuut gedraaid en daarna was het stil. Weer een halve minuut later zei hij: “Wat een motherfucking lekkere plaat was dat…”

Goed, de muziek was het niet helemaal en die Berlijnimitators waren ook niet echt mijn ding, dus het gebeurde al snel dat ik met mijn 43 op een bankje neerstreek om te kletsen met N. en W. wat uiteindelijk heel gezellig was. Naast de goed gesprekken bleek er trouwens nog een ander lichtpuntje te zijn…mijn jurk: