Ongezouten rapen

Deze blog gaat NIET over Herman Koch.

Ik lees Geachte Meneer M. van Herman Koch en wederom moet ik constateren dat Koch geen page-turners schrijft. Koch schrijft boeken die voor 80% bestaan uit stukken die bij de lezer een reactie uitroepen die zich het beste weet te omschrijven als “non-verbaal aanmoedigen” en voor 20% bestaan zijn boeken uit hilarische stukken waar ik hard om moet lachen. Ik kwam er zojuist een tegen.

Het gaat in de passage om een man die recentelijk is gedumpt door zijn vriendin. De man overdenkt zijn verwerkingsstrategie:

“Hij zou er niet aan onderdoor gaan, althans niet zichtbaar. (..)Hij zou tegenover iedereen die het maar horen wilde bovenal opluchting uitstralen. (..) Lachend zou hij voor iedereen rondjes bestellen in het café. Op een dag, na een paar dagen, op zijn hoogst een paar weken, zou het ook haar ter ore komen. Een achteloze, een terloopse opmerking van een gemeenschappelijke vriend of vriendin. “Ik kwam Jan Landzaat laatst nog tegen. Hij zag er heel goed uit, ontzettend aardig en vrolijk. Heb jij niet een tijdje wat met hem gehad?” (..) Ze zou spijt krijgen. Er zou op zijn minst iets beginnen te knagen.

Dat het plan van Landzaat uiteindelijk uitdraait op een deceptie is natuurlijk onvermijdelijk. Iemand die zo obsessief bezig is zijn ex te heroveren, kan alleen maar op zijn bek gaan. Maar stiekem doen we het wel allemaal; zorgen dat we op ons best zijn als we die ene ex weer tegenkomen. En met die ene bedoel ik niet de tamme rat met wie je vijf jaar hebt samengewoond en met wie je je enkel nog gepassioneerd bezighield als het over het inruimen van de vaatwasser ging. Met die ene bedoel ik de persoon om wie je tranen met tuiten hebt gehuild toen het uitging…(beeld vertroebelt en neemt je mee naar die ene dag).

Je bent zojuist gedumpt. Je weet niet meer helemaal hoe het is gegaan, maar als hij zegt dat zijn halve shirt ter hoogte van zijn schouder onder de mascara en foundation zit, kan het best kloppen dat je je eventjes in wanhoop aan hem vast hebt geklampt. Als je thuis in de spiegel kijkt en constateert dat er geen enkele met mascara besmeurde wimper meer is, is het bewijs onomstotelijk. Er kan geen sprake van zijn geweest dat je schouderophalend en nonchalant op je lakleren pumps in je bolide bent gestapt want struikelend over je eigen, net een maat te grote, gympen probeerde je in alle haast je fiets van het slot te halen waarbij je je joggingbroek open haalde langs een uitgestoken schroef van de bagagedrager van buurfiets. Allemaal onder het toeziend oog van je ex die vanaf één hoog het pijnlijke tafereel aanschouwde en ongemakkelijk naar je zwaaide met een slap handje. Een handje dat eigenlijk helemaal niet wil zwaaien en zegt: schiet op, tief op, jouw verdriet is niet meer van mij.

Met een gat in je hart en in je broek fiets je naar huis. Het kan je geen moer schelen wat alle tegenliggers denken. Zij begrijpen heus wel dat de tegenliggers die ze tegenkomen soms tegenslagen hebben. Als je thuiskomt, is er niemand om het nieuws mee te delen dus je gaat in bed liggen in de hoop dat er straks nog iemand bij komt liggen om je te troosten. Maar na een uur wachten is het nog steeds leeg naast je en mis je hem al zo erg dat je hem bijna kunt ruiken. Ruiken? Je zou zweren dat je hem ruikt. Het zou niet mogelijk moeten zijn met al het snot en zout dat je buizen en poriën verstopt. Maar verdomme, je ruikt hem gewoon. En dan zie je zijn shirt naast je liggen. Van drie avonden ervoor toen hij nog bij je sliep. Het shirt ligt niet voor niets naast je hoofd, want het ging uit (niet de relatie, maar het shirt). Het ging uit….het is uit omdat…en als je daar weer aan denkt druk je zijn shirt tegen je gezicht om de tranen te deppen…. Maar snel leg je het weg, omdat je niet wilt dat jouw vloeibare hartzeer je de kans om zijn geur nog eens op te snuiven ontneemt.

Dus je gaat douchen. Je kleedt je uit en je gaat expres als een zielig hoopje mens voor de spiegel staan. Je opent je mond half, zodat er ook nog een straaltje kwijl ontsnapt. Om de triestheid compleet te maken, ga je ook nog even op de weegschaal staan. Dan heb je een excuus om nog harder te huilen. Hey, het gebeurt niet vaak dat je zo ongegeneerd in zelfmedelijden mag verdrinken dus je benadert deze ervaring als een all you can eat buffet. Je dikt de boel nog even aan door je op de tegelvloer te laten zakken en je klampt je uit pure wanhoop vast aan die literunit zeepvrije wasgel van Zwitsal. En je denkt bij jezelf  “Vorige week heb ik ‘m hiermee nog uitgebreid romantisch gewassen.” Ook zonder zeep toch voldoende inspiratie voor een scene uit een soapserie. Je ligt zo een tijdje op de grond en je hebt eigenlijk geen idee meer of je huilt aangezien je ogen toch half dicht zitten en de regendouche je gezicht sowieso nat maakt. Je denkt aan Nuon en aan Waternet en je besluit opeens heel snel de douche uit te zetten.

Je staat op en droogt je langzaam af. Je huilt niet meer, maar alles doet pijn. Alsof je zojuist drie uur achter elkaar gebootcampt hebt voor het eerst in je leven. Je hart heeft wel 100 push-ups gedaan. En nu is het tijd voor de cool-down. Eens even kijken wat Jan Landzaat ook alweer zei….

Morgen weer een dag.