Ongezouten rapen

Het is alweer lang geleden toen ‘ie bij ons binnenkwam. Een halsband om zijn nek en lang, vettig haar.

Ik geloof dat het groen was geverfd, of was het blauw? Gehuld in een t-shirt van Marylin Manson en een spijkerbroek waarin wel drie jongens van zijn postuur pasten stelde hij zich voor als de vriend van mijn zusje. In mijn ogen gewoon een “stinkalto” met een slechte invloed op mijn zusje.

Maar zo vettig als zijn haar was zo’n vette vriend bleek hij voor mijn zusje te zijn. En ik ben maar wat blij dat deze stinkalto nog steeds mijn schoonbroertje is. Inmiddels is mijn zusje al meer dan 12 jaar met J. samen (als ik het goed heb) en bewonen ze samen met wat tamme ratten, katten en goudvissen een huurwoning in Heerhugowaard (ook wel gekscherend “here you go weird”genoemd).

Vorig jaar besloten M. en J. dat ze klaar waren voor de volgende stap: een koopwoning. En na maandenlang zoeken, hadden ze uiteindelijk hun droompaleisje in Heerhugowaard gevonden (dat klinkt bijna als een scene uit een horrorfilm voor de gemiddelde Amsterdammer). En al vrij rap hadden ze hun handtekening onder het voorlopige koopcontract gezet.

Nu ben ik geen expert op het gebied van koopwoningen,maar ik zal zo goed mogelijk proberen na te vertellen wat er daarna gebeurde. M. en J. klopten aan bij een notaris en de bank. Via de notaris lieten ze het huis taxeren. Uit die taxatie bleek dat het huis veel minder waard was dan de prijs waar het voor te koop stond. Toen de bank daar eenmaal lucht van kreeg, weigerde deze een hypotheek te verstrekken. M. & J. benaderden ook een andere bank, maar ook daar kregen ze nul op rekest. Met als gevolg dat ze de financiering niet rond konden krijgen. Het voorlopige koopcontract moest dus worden ontbonden.

Mijn zusje was zo blij dat ze haar droomhuis had gevonden. Ze vertelde vol trots over de woning en liet foto’s zien en maakte al helemaal plannen voor de inrichting. Het was dus een enorme domper voor haar dat het hele feest niet doorging. Alsof dat nog niet erg genoeg was, besloot de verkopende partij M. en J. te dagvaarden. Want, zo stelden zij, ze hadden immers verlies geleden doordat ze zo lang op de financiering moesten wachten daarnaast beweerden ze dat M. en J. niet hard genoeg hun best hadden gedaan om die rond te krijgen en daarmee stelden ze dus dat ze het huis eigenlijk niet wilden en er op deze manier op slinkse wijze onderuit probeerden te komen.

Nu heb ik het over mijn zusje en dan ben ik natuurlijk wat partijdig. Maar als er iemand niet slinks is, is het mijn zusje wel. En ze vond dat huis net zo mooi als die halsband die 12 jaar geleden bij ons binnenliep.

De verkopers van het huis eisten € 20.000 want dat was volgens hen de schade die ze hadden geleden. Inmiddels hadden ze het huis aan een andere partij verkocht, maar nog steeds vonden ze dat ze recht hadden op smartengeld. Dus M. & J., die geen rechtsbijstandsverzekering hadden (want met wie zouden zij nu ooit een conflict krijgen?) en via via in contact kwamen met een heel goede, bloedmooie vrouwtjes advocaat, gingen voor het eerst in hun leven een juridisch traject in dat vooral inhield dat ze investeerden in een duur grachtenpand dat ze misschien 10 minuten van binnen hebben gezien.

Maar goed, na 6 maanden uitstellen en wachten, kwam het in mei tot een zogenaamde comparitie. De bedoeling van zo’n comparitie is om de eiser en gedaagde tot een schikking te laten komen. Maar dit bleek geen ..geschikte…benadering voor deze zaak. De eisers toonden geen enkel mededogen en hadden enkel een grote som geld voor ogen. Gelukkig zag de rechter dat ook (met zijn eigen ogen, om maar even in het thema te blijven). M. en J. wonnen. De rechter oordeelde dat het niet kon worden bewezen dat de eisers door de hele situatie voor € 20,000 aan schade hadden geleden.

En nu twee dagen voor het verstrijken van de termijn om hoger beroep in te dienen, valt er bij M. & J. een dagvaarding op de mat. De eisers gaan in hoger beroep. Natuurlijk is de kans redelijk groot dat ze het opnieuw zullen winnen, maar dit betekent weer een onzekere periode met veel stress en gevoelens van onmacht en niet te vergeten de financiële druk.

En ik ben woest. Hoe halen deze mensen het in hun hoofd om M. & J. zoveel stress en ellende te berokkenen. Ze moesten eens komen kijken hoe het er bij hen thuis aan toe gaat, ik hoop dat ze zich dan intens schuldig gaan voelen. Bij M. & J. is het altijd gezellig om de haverklap worden er feestjes gevierd, omdat ze weer een jaar langer samen zijn of gewoon omdat het mooi weer is of omdat J. zijn baard een onmenselijke lengte heeft aangenomen. Er is altijd drank en eten en M. guacamole is de shit. Iedereen is welkom. Als je wilt blijven slapen dan kan dat altijd, maar soms moet je met B. (de huisvriend die eigenlijk J. heet)op de kamer en die snurkt. Daarnaast werken ze beiden hard en zijn ze lief voor alle mensen in hun omgeving. Het zijn mensen die je onmogelijk niet kan mogen. En J. heeft een lange baard, maar hij is geen hipster, en mannen met lange baarden doen doorgaans geen vlieg kwaad; de kerstman en Sinterklaas bijvoorbeels (Bin Laden doet even niet mee). Ze werken beiden hard, en maken de stappen die elk jong koppel maakt: samen een huisje huren, een kat nemen, een autootjes kopen. Die eisers maken hun toekomst bewust kapot. Ontnemen hen de kans om op korte termijn een huisje te kopen of een mooie reis te maken door het geld dat ze nu weer kwijt zijn aan een dure advocaat. Maar meer dan hier een boze blog over schrijven kan ik niet doen. Het is nu weer aan de rechter.

Deze mensen bewijzen inderdaad dat je maar beter niet in Heerhugowaard kan wonen want een duidelijker voorbeeld van “here you go weird” is er niet.