Ongezouten rapen

Vandaag speelden we Zombicide een zombie (seriously?) spel waarbij je met een groepje spelers moet ontsnappen uit een ruimte.

Ondanks de vele opofferingen en zoekpartijen werden we vlak voor de uitgang belaagd door een bende zombies en vond één van de spelers een tragische dood. Maar de nederlaag weerhield de spelleider er niet van om ons met een cadeautje naar huis te sturen. We kregen Kyoko. Een Zombicide karakter met een kek rood pakje en overdreven pronte borsten. Een zeer belangrijk attribuut in de strijd tegen de zombieplaag.

Tevens kreeg ik vandaag mijn prijs van Bagels & Beans in de brievenbus. Ik mag de bon inleveren tegen een kop koffie of thee dus ik ga dit weekend trots mijn prijs ophalen.

Eigenlijk is het best leuk om te winnen zonder er iets voor te hoeven doen. Het is echter niet zo dat ik altijd wil winnen. Als ik met een spelletje verlies doet het me eigenlijk vrij weinig. Ik krijg geen opgezwollen ader op mijn voorhoofd, begin niet driftig te vloeken of onrustig op mijn stoel te bewegen. Ik kan prima tegen mijn verlies.

Maar gisteren vroeg iemand me of er ooit tegen me is gezegd dat altijd alles zo moet gaan zoals ik het wil. Ik zei nee, maar later dacht ik daarover na. Eigenlijk is dat soms wel zo, maar ik denk niet dat ik dat altijd opeis. Op mijn werk bijvoorbeeld ken ik heel goed mijn plaats. Ik zal dan niet snel de leiding nemen en bepalen hoe alles moet gaan, maar naarmate ik meer ervaring heb en zelfverzekerder wordt over mijn positie laat ik me steeds vaker horen. In mijn privéleven probeer ik wel alles onder controle te houden: ik zorg dat ik mijn studies in een keer afmaak, ik zorg dat er voldoende geld binnenkomt, dat ik aandacht besteed aan mijn vrienden en familie en mijn liefdesleven. Maar daar maak ik een cruciale fout. Dat liefdesleven is zo’n beetje het enige in mijn leven wat ik niet kan controleren.