Ongezouten rapen

Een tijdje terug alweer waren we met een groepje in een huurauto op weg naar een gameweekend. En uiteraard vond ik dat een goed moment om veilig ingeblikt mijn ongezouten mening over de wereld te geven.

Zo spuide ik dat het “toch wel heel onaantrekkelijk is als je op je 25ste nog bij je ouders woont” (me een paar seconden later pas realiserende dat er zo’n persoon in de auto zat) en dat ik ook absoluut niet samen zou kunnen leven met een persoon die continu zorg behoeft (bleek er ook iemand in de auto te zitten die een aantal jaren voor zijn zieke vriendin had gezorgd). Ik ging weer lekker.

Vervolgens kwamen we op het onderwerp auto’s en auto-eigenaren. Je kunt namelijk best wat over iemand zeggen als je weet in wat voor auto hij/zij rijdt. Op dat moment reden we zo’n aftands surferbusje voorbij, geen Volkwagen, maar een meer gierige versie nog. “Nou wat kun je over die eigenaar van dat busje zeggen?” “Nou eh, hij heeft waarschijnlijk lang haar en een baard, bij voorkeur een luchtig blouseje met bloemmotief, wellicht een vorm van rookwaar in zijn hand, hij stemt links, Groen-Links waarschijnlijk, vindt Lowlands helemaal leip en is kunstenaar of werkt in de hulpverlening.” Sprak de autopsycholoog. Even later passeerden we een heel oude auto, geen busje, maar het had eerder iets weg van een retro Golf. “Dit zijn vintage liefhebbers. De bestuurder draagt vast een bril met dik montuur en heeft vintage kleding aan. Ze hebben geen cd-speler in de auto en luisteren vast naar een cassette van The Beatles.” We passeerden de auto en er zat warempel een in vintage gehuld stelletje in. Ze droegen allebei een bril met dik montuur. Je kunt dus wel iets zeggen over mensen en hun auto.

Het gros van de mensen mag al blij zijn als het een Renault Clio of een oude Volkwagen polo rijdt en daar is dan niet veel meer over te zeggen dan dat die mensen op een eerlijke manier aan hun geld komen, het merk van de auto niet erg belangrijk vinden en wellicht single zijn. Mensen in duurderde auto’s zijn ook interessant: een dikke Mercedes is van een CEO, een crimineel of een taxi-chauffeur. Een stationwagon van welk merk dan ook behoort toe aan een (groot) gezin, want in die Peugeot 306 passen wel twee kinderen, maar geen vier. Sowieso: stationswagons zijn geen flirtmateriaal op de weg. En dan hebben we nog de BMW 1-serie die langzaam het monopolie op de weg aan het verkrijgen is. Daar zit ook een bepaald type mensch in. De vlotte carriereman/vrouw die net niet genoeg verdient voor die grotere BMW of Mercedes. En ook daarover kun je weer wat zeggen: Ze dragen een pak, hebben een i-Phone en i-Pad, houden van festivals en alles waar andere mensen nog meer van houden. Maar het is onwaarschijnlijk dat deze mensen thuiskomen in hun met Bob Marley behangen woonkamer om vervolgens een tofu maaltijd te nuttigen onder het genot van wierookdampen en River Dance (mensen zonder auto).

Niet alleen automerken zeggen iets over je persoonlijkheid. Autokleuren doen dat ook. Alhoewel ik zelf nooit echt bewust koos voor een bepaalde kleur, ik koos gewoon voor een bepaalde prijs en dat zegt natuurlijk ook weer wat, denk ik wel dat er een kern van waarheid zit in deze typering. Vooral wanneer het gaat om een nieuw gekochte auto. Zelf had ik een bordeauxrode Toyota Starlet. En natuurlijk ben ik energiek, dynamisch en barst ik van de levenlust. Maar eigenlijk zie ik wel iets van mezelf in al die autokleuren. Behalve roze, blauw en groen. Het grappige is dat mijn ouders al jaren een witte auto hebben en dat de omschrijving van de witte auto-eigenaar wel erg klopt bij hen.

De thuisblijfblog zou de thuisblijfblog niet zijn als het ook even over mannen ging. Want ja, mannen en auto’s, ik vind dat wel sexy. Althans…mannen met de juiste auto’s. Of de juiste man met de juiste auto. Goed. Die mannen die we tegenkwamen tijdens de rit naar het gameweekend werden de laan al uitge’stuur’d voordat ik ze überhaupt achter het stuur had zien zitten. Wat moet zo’n gast in een surfbusje nou met mij? En die 18-jarige worm in een veel te dikke Mercedes heeft die vast niet van zijn studentensalaris gekocht. Ook de vrouwen kregen het ervan langs: alhoewel mijn eisen voor een vrouwenauto wat minder hoog liggen en vrouwen overal, in mijn ogen, wel mee wegkomen zijn er twee auto’s waar ik absoluut niet mee geassocieerd wil worden: de Fiat 500 en de Mini Cooper. Je kunt automatisch vanuit gaan dat er iets artificieels in die auto zit: te veel highlights, te veel make-up, te veel Ray-Ban zonnebril, te veel elektronische muziek, te veel botox en te veel geld van iemand anders. Uiteraard zijn er uitzonderingen daargelaten, maar ik zou er op een loze dag wel een experiment van willen maken. Ergens gaan zitten en elke keer een foto maken als er één van die auto’s voorbijkomt. Dat levert gegarandeerd een mooie collage op.

Zo nu en dan heb ik weer eens een Tinderdate. Verliefd worden is lastig, maar ik leer nieuwe mensen kennen en heb altijd wel een leuke avond. Zo had ik vorige week een afspraak met J.. Toen hij de kroeg binnenkwam kon ik hem onmogelijk missen want de beste man was 2.04. Hij ging gelukkig zitten om spierpijn bij ons beiden te voorkomen. We kletsten wat voort en het was best lachen, totdat hij vertelde dat hij niet lang geleden zijn Volkwagen Golf in de prak had gereden. Dus na het relaas over hoe het ongeluk tot stand kwam, vertelde meneer trots over zijn plannen om een nieuwe auto te kopen. Zijn keuze was gevallen op de Cooper, niet Bradley want die had ik nog best wel zien zitten, maar de Mi-Ni Cooper, waar ik voor geen goud in zou willen zitten. We zetten de date nog voort, maar het was niet meer hetzelfde. En toen ik terug fietste naar huis dacht ik alleen maar: hoe de fuck krijgt hij die 2.04 in de Mini gevouwen?