Ongezouten rapen

Ruim een half jaar geleden ontmoette ik Werner via Tinder. Hij vroeg wat ik aan het doen was. Ik weet niet meer wat ik deed, maar hij was muziek aan het luisteren. ‘Wat luister je dan?’ vroeg ik. ‘The White Buffalo,’ zei hij, ‘google het maar.’

En dat deed ik en sindsdienzeg ik hetzelfde als Werner als mensen me vragen wat ik aan het doen ben. En morgen ga ik The White Buffalo zien. In Londen waar ik nu vanuit mijn Airbnb-bed dit blog tik.

Vanmorgen om 8:4o vloog ik naar London Luton. Niemand heeft me ooit verteld dat Schiphol ’s morgens een groot flirtfestijn is. Ik werd aangesproken bij de Starbucks en in de rij voor de gate. Er was ook een blonde krullenbol die onafgebroken naar me stond te staren. In het vliegtuig zat ik achter hem en ik kon zien dat hij een foto had gemaakt van het vliegtuig (Easyjet, niet echt een vliegtuig om trots op te zijn) die hij vervolgens 15 minuten lang ging bewerken met verschillende filters (toch deze?  of deze?). Hij/het was best cute, ik had ‘m gewoon aan moeten spreken.i

Toen we, geheel in Easyjet stijl, na het uitstappen een stuk moesten lopen naar het vliegveld liep ik achter een enorme man met een donkere huidskleur. Hij was druk in de weer met zijn telefoon en zag daarom niet het naderende paaltje (nou ja, het was eerder een paal van een meter hoog) en liep dus recht met zijn paal tegen die paal aan. Het zag er heel pijnlijk uit, maar het was vermakelijk om te zien.

In Londen in een keer naar mijn Airbnb adres gereden en daarna de deur uit om richting Tufnell te gaan waar een literair cafe zit en ik wilde daar wat gaan rondslenteren. Maar eerst kwam ik richting de bussen een designer outlet tegen waar ze toevallig heel erg leuke jurkjes hadden. Ik raakte aan de praat met de verkoopster: een Australische die naar eigen zeggen de hele wereld al had gezien en inmiddels al veertien jaar in Londen woont. Ik zei dat ik uit Amsterdam kom waarop zei reageerde met: “Amsterdam? Oh I love Denmark.” Ik nam verder maar niet de moeite om haar te corrigeren. Ze zei dat ze Eve heette. Ik vond haar vooral naïef (:)) Wat ze vertelde  over haar winkel was wel interessant. Ik complimenteerde haar assortiment waarop ze me vertelde dat ze alle geretourneerde artikelen van grote postorderbedrijven opkoopt voor een lager bedrag en het dan in haar winkel verkoopt. Ze zegt dat het om miljoenen artikelen gaat en dat het voor de grote bedrijven goedkoper is om het op deze manier te doen dan zelf weer alles in de online verkoop te gooien. Bizar. Ik kocht een jurkje en vervolgde mijn tocht naar de metro.

Toen ik in de metro zat bleek de halte Tufnell Park te zijn gesloten en moest ik dus een eindje lopen om bij Rustique aan te komen: het literair cafe. Het was schattig en de sandwich was prima. Op de foto hierboven staat een vrouw. Zij was de lamp op haar tafel aan het natekenen die ze vervolgens aan de eigenaar van de zaak gaf.  Daarna ben ik doorgelopen naar Parliament Hill. En dat was prachtig: het is een park op een heuvel en het is absoluut niet toeristisch. Er waren veel pubers van de nabijgelegen scholen, maar verder was het heel rustig. Het opklimmen  van de heuvel was een makkie en daarna had ik een geweldig uitzicht over Londen. Ik was blij dat ik daarheen was gegaan. Uiteindelijk begon de zon ook nog flink te schijnen dus heb ik nog een uurtje op de heuvel gezeten met mijn Kindle.

Daarna weer terug naar de metro gegaan, die vier haltes genomen en de rest naar huis gelopen. Onderweg nog een Italiaans ijsje gekocht met twee enorme bolletjes die ik echt niet op kon. Dus tegen al mijn principes in het halve ijsje in de prullenbak gegooid.

Nu even terug op de basis om me om te kleden om vanavond met P. te eten en naar een pubquiz te gaan :).