Voor ochtendmensen is The Day of Terror van het Imagine filmfestival een welkome toevoeging. Er zitten dan wel geen zuipende en schreeuwende hommes des horror in de zaal, maar allemaal fitte ochtendmensen die hersenetende zombies net zo lekker vinden als een shot cafeïne om 10:00.
Overigens zijn deze recensies niet geheel spoilervrij. Dus mocht je de films, en met name It Follows, nog willen gaan zien. Dan raad ik je aan om de schuingedrukte alinea’s niet te lezen.
Wyrmwood
Cijfer: 6
De eerste film die we om 10:10 zagen was Wyrmwood. Een low-budget zombie-slasher van de hand van Kiah Roache-Turner. Omdat de crew en de acteurs allemaal een normale baan hadden, kon er alleen worden gefilmd in het weekend. Daarom duurde het vier jaar voordat de film af was. Uiteindelijk is het volgens Roache-Turner een zombiefilm geworden met veel gave plaatjes en in elke shot zit wel een cool wapen. En dat is voor de regisseur het criterium voor een geslaagde film.
Zodra je een zombie ten tonele voert, hoeft je film eignlijk geen geloofwaardig verhaal meer te hehben. Dan kun je allemaal toffe beelden van bezwete chicks in sexy bh’s, met een spijkerpistool neergeschoten zombies en MadMax gepimpte auto’s achter elkaar plakken en dat noem je een film.
Wyrmwood begint met het verhaal van Benny, een wat simple aboriginal met een flinke bos zwart haar en grote uitpuilende ogen. “ I was with me brother and my friend in the woods, we made a fire and sat there, silent. And then I saw hundreds of stars falling and I felt bad here (wijst zijn buik aan). The next morning I woke up and my brother and friend were gone. I looked for them and I saw my friend lying on the ground. He was dead. And then I saw my brother standing there with his back to me. He turned around. That was not me brother.”
Een zombievirus heeft bezit genomen van het gros van de Australische bevolking. Barry en zijn zus Brooke lijken immuun te zijn voor het virus. Barry heeft zijn eigen vrouw en kind al moeten afmaken met een spijkerpistool en Brooke wordt ontvoerd door een krankzinnige wetenschapper die tests uitvoert op zombies (met fietslampjes om hun nek!). Waarom de mad scientist Brooke wil onderwerpen aan een aantal tests is niet helemaal duidelijk, maar hij injecteert haar om de zoveel uur met het virus en Brooke merkt dat ze langzaam maar zeker verandert (waarin?). De vraag is of Barry zijn zus op tijd zal vinden.
In Wyrmwood is zo’n beetje alles mogelijk en dat maakt de film op bepaalde momenten hilarisch. Zo blijkt benzine niet meer te werken. Maar per toeval ontdekken ze dat de adem van zombies ontvlambaar is en daardoor wordt een zombie door middel van een masker aangesloten op de motor en zo kan de auto weer rijden. Groenlinks zou voor stemmen. Ook liggen er overal wapens voor het oprapen. In de bijkeuken ligt een enorme bijl, in de garage hangt doodleuk een vleeshaak en in een aftands schuurtje staat een enorme harpoenwerper (of hoe je zo’n ding ook noemt).
Het acteerwerk is niet bepaald oscarwaardig en het script verdient ook niet bepaald de gouden griffel (zinnetjes als: “Get the fukcing axe, we need to armor up…big time, en let kill some fucking zombies” zijn schering en inslag), maar Wyrmwood is vermakelijk. De hele verhaallijn met de zus is wel heel erg af-gezaagd (;)), maar goed halfnaakte bezwete vrouwen doen het nu eenmaal goed in welke film dan ook. Ik heb regelmatig hardop gelachen en vond sommige dingen best origineel.
It Follows
Cijfer: 8,5
We zouden eigenlijk naar Reversal, maar na Wyrmwood spraken we iemand die weer iemand had gesproken over It Follows. Die scheen flink de moeite waard te zijn, dus we gooiden onze planning om en besloten naar It Follows te gaan in plaats van Reversal. Een verstandige keuze, zo bleek later.
Eigenlijk is het zaak om de informatievoorziening over deze film vooraf zoveel mogelijk te beperken. Als je niet weet wat je te wachten staat, is deze film des te enger.
In de eerste scene zien we een jong meisje op hoge hakken haar ouderlijk huis uit rennen. Ze is duidelijk bang voor iets, maar er is niets te zien. Ze rent een rondje, terwijl haar vader naar buiten komt lopen en vraagt of alles okay is. Daarop rent ze weer naar binnen om een paar tellen later weer naar buiten te rennen, in de auto te stappen en weg te rijden. Het volgende shot zit ze met opgetrokken knieën bibberend op het strand. Ze belt haar ouders om te zeggen dat ze van hen houdt en de volgende dag is ze dood.
Deze openingsscene roept natuurlijk tientallen vragen op: wie is het meisje, waarom rent ze weg, waar is ze bang voor, waarom zegt ze dat alles okay terwijl het duidelijk is dat ze doodsangsten uitstaat?
Het volgende slachtoffer: Jay, een jong, blond meisje dobbert dromerig in het zwembad. Haar zusje vraagt of ze en film komt kijken, maar ze kan niet; ze heeft vanavond een date met Hugh. Tijdens de date doen ze een spelletje: The Trading Game (note to self:overigens best een leuk spelletje voor een date). Ieder moet een persoon in de omgeving uitkiezen waar hij het liefst mee zouden willen ruilen. De ander moet dan raden welke persoon hij heeft gekozen en waarom. Als het Jay haar beurt is vraagt Hugh of ze het meisje met de gele jurk wil zijn. Maar als Jay om zich heen kijkt, ziet ze helemaal geen meisje in een gele jurk. Op dat moment reageert Hugh opgefokt en verlaten ze halsoverkop de bioscoop.
Tijdens de tweede date hebben ze seks, maar Hugh lijkt er een zware dobber aan te hebben. Niet vreemd als je weet wat hij van plan is. Jay wordt een paar uur later wakker. Ze is vastgeketend aan een rolstoel terwijl Hugh zenuwachtig om haar heen loopt met een zaklamp. Hij vertelt haar dat hij haar iets heeft gegeven, wat nog het meest lijkt op een geestelijke SOA. Het zal haar achtervolgen totdat ze naar bed gaat met iemand anders en niemand anders behalve zij kan het zien. “It moves slow, but it’s not dumb.” Hugh zegt haar dat ze altijd moet vluchten als ze het ziet, want als het haar te pakken krijgt zal het haar doden. Deze twee achtereenvolgende scenes zetten de toon van de film en creëren een gevoel van onzekerheid. Je hebt net als de hoofdpersoon geen idee wat je te wachten staat en dat maakt deze film zo gaaf.
Gedesillusioneerd bereikt Jay haar huis waar ze de hele ervaring probeert af te doen als een (heel) slechte date. Maar als ze eenmaal merkt dat ze achtervolgd wordt door iets op school, realiseert ze zich dat Hugh geen grap maakte.
It Follows doet op sommige momenten denken aan andere concepten die al eerder met het “ik zie wat jij niet ziet” bijltje hebben gehakt, maar deze film is enger. Je weet, net als Jay, nooit wanneer “het” gaat opduiken en in welke gedaante. Dat zorgt ervoor dat je als een soort van Waar is Wally naar het beeldscherm zit te kijken en bijna de paranoia van de hoofdpersonen overneemt.
De locaties die gebruikt zijn voor de film dragen bij aan het gevoel van onontkoombaarheid: een tienerkamer met een rottende boterham, vervallen woningen en een zwembad dat qua architectuur wat wegheeft van de Romeinse stijl en Albert Speer.
De muziek die gebruikt wordt in de film is vervreemdend en klinkt scherp, het past een beetje bij surrealistische horrorfilms uit de jaren ‘70. Ik vond dat soms iets teveel afleiden, maar ik sprak weer anderen die het geniaal vonden.
Ik weet ook niet of ik nu helemaal tevreden ben met de laatste twintig minuten van de film. Op een gegeven moment is het concept wel een beetje uitgekauwd en wordt het tijd dat er naar een oplossing wordt gezocht. Maar misschien ben ik dan te optimistisch en moet ik maar accepteren dat de echte horror niet zomaar wijkt voor een Latijnse spreuk of een het opgraven van een zak botten die eigendom zijn van de geest die de boel terroriseert.
Al met al heb ik in geen tijden zo’n goede scary movie gezien. Het idee van een letterlijk en figuurlijk geestelijke SOA vind ik briljant (niet dat ik er nu perse een hoef te krijgen), dus als je je zenuwen deze week nog op de proef wilt stellen, dan zou ik mijn advies op deze film te bezoeken zeker volgen ;).
Ongezouten rapen 