“Kameraden!”
Begint de politicus op het toneel. Waarna hij onmiddellijk wordt berispt door zijn adviseur: “ Geen kameraden, maar vrienden, dan voelt iedereen zich aangesproken.”
De partijvoorzitter die meneer Joris (Josse de Pauw) wordt genoemd (wat me doet denken aan een karakter uit Samson en Gert, net zoals meneer Spaghetti) spreekt de imaginaire kiezer toe in een poging meer van hen naar zijn kwakkelende partij te lokken. Maar al gauw leren we dat dit ijdele hoop is, aangezien er vanuit meerdere hoeken kritiek wordt geuit op meneer Joris en zelfs zijn minnares adviseert hem baan te ruimen voor zijn veel moderne zoon Sven.
Revue Ravage laat, zoals beloofd, de politieke dood van meneer Joris stapsgewijs de revue passeren. Monologen en dialogen worden afgewisseld met muziek in verschillende soorten en maten. Links (voor de toeschouwer) staat op chaotische wijze een band opgesteld en rechts zitten de acteurs in stoelen te wachten totdat zij hun volgende opwachting mogen maken, een interessant gegeven. Verder bestaat het decor uit (dit heb ik even gegoogled, anders was ik er zelf niet op gekomen) een foto van het oorlogsmonument van de communistische dictator Josip Broz Tito die van 1953 tot 1980 president van Joegoslavië was. De afbeelding wordt steeds in stukjes getoond wat een recensent vergeleek de portrettering van de personages in het stuk. Van hen krijg je ook steeds kleine stukjes te zien. Ik denk dat de foto echter staat voor wat meneer Joris is: een links monument.
Het stuk is zo opgebouwd dat elke personage een solo krijgt. Dat lijkt mij een zeer democratisch gekozen verdeling van de zangpartijen. Het begint met een bombastisch franstalig nummer van sopraan Eurudike de Beul dat iedereen uit de after dinner dip schudt. En ook Els Dottermans zingt een heerlijk nummer waarvan je wenste dat je het keihard mee zou kunnen blèren, een cover van het nummer Je suis malade van Serge Lama (hier: Ik ben verraden). Maar helaas zijn niet alle nummers even sterk, dat is overigens niet te wijten aan de geweldige big band (met een groot aantal niet geheel onaantrekkelijke mannen in pak), maar eerder aan de soms wat tenenkrommende teksten die regelrecht uit een slecht verkopende Joop van den Ende musical zouden kunnen komen (“geen azijn maar marspein”) en er is een groot verschil in de zangkwaliteiten van de acteurs. Je kunt nu eenmaal niet gezegend zijn met een weergaloos acteertalent én een zuivere strot, dat is prima, maar laat dan wel die solo’s achterwege.
De Pauw die het stuk ook zelf regisseerde, had moeten durven snijden. Dat is eng want messen zijn scherp, maar dat is het publiek ook. Het stuk duurde bij elkaar, zonder pauze (!) 2,5 uur en dat was gewoon te lang. Het politieke leed van meneer Joris werd uitvoerig besproken met verschillende personages en daardoor viel het stuk soms in herhaling. Ook de rol van de vrouw van meneer Joris is eigenlijk compleet overbodig. Het leek er op dat deze rol speciaal voor Eurudike de Beul is bedacht om het stuk een luxure vibe te geven (zo…zo…ze hebben ook opera), maar eerlijk gezegd is haar personage rete-irritant en begrijp je enigszins wel waarom meneer Joris een scheve schaats heeft gereden.
Dat meneer Joris nauwelijks van het podium wijkt, wekt de nodige irritatie op. Nu voelen wij wat de partijleden ook voelen, wanneer verdwijnt die gast nou eens van het toneel? Dat is best een goed gevonden metafoor en De Pauw is ook innemend genoeg om 2,5 uur (maar liever toch iets minder) te boeien.
Iets waar dit stuk zich door onderscheidt zijn de slimme teksten die de hoofdpersonen in rap tempo de zaal in schieten. Soundbites a la Geert Wilders en vermakelijke discussies zorgen voor onvergetelijke uitspraken die ik het liefst had willen noteren om hier te herhalen. Er werd ook behoorlijk wat afgelachen. Al was het alleen maar om de uitspraak van het woord koek “koekse”. Het is alleen jammer dat het stuk in het Vlaams is en dat het voor mij, als iets minder goed horende (dat klinkt nog iets positiever dan slechthorende), erg slecht te volgen was als het tempo van een dialoog hoog lag.
Revue Ravage kent net als de politieke carrière van meneer Joris een aantal hoogte- en dieptepunten. En laat zich daarom niet beoordelen met een enkel woord als stom of leuk. Ik heb me vermaakt, maar ook weer niet. Wellicht als De Pauw iets meer zou durven snijden, een versterker op de dialogen zou zetten en de sopraan alleen zou laten bestaan via de mobiele telefoon, zou het echt leuk zijn.
Revue Ravage wordt uitgevoerd door: KVS / NTGent / Josse de Pauw
Op 15-05-2015 staat het stuk in de stadsschouwburg van Groningen
Ongezouten rapen 