Ongezouten rapen

Ooit woog ik 58 kilo en daar hoefde ik helemaal niets voor te doen.

Sterker nog: ik at meerdere malen per week een hele aardbeienschnitt zonder een gram aan te komen. Ik had buikspieren en piercings. Die tijd is voorbij. Maat 34 ging met vele tranen gepaard in de zak van Max en op datingssites hoef ik niet langer dun/slank in te vullen. Toegegeven: een aantal jaren geleden zat het me vet dwars en probeerde ik een dieet met veel vis en gestoomde groenten, een abonnement op de bootcampclub en een eetdagboek.  Ik viel af, maar ik vond er helemaal geen klap aan. Ik miste taart en suiker. Dus sinds twee jaar eet ik waar ik zin in heb en ik voel me prima. Soms sjok ik met het lood in mijn schoenen naar het Gebrandypark voor iets wat door kan gaan voor een sportieve activiteit, maar echt atletisch word ik er niet van. Ik doe het, omdat ik weet dat het goed is, maar liever lees ik een boek of bak ik een taart.

42 kilometer rennen
Als ik dan zie wat er allemaal om me heen gebeurt, lijkt het erop dat ik me onttrek aan de hedendaagse gezondsheidhype. Iedereen lijkt tegenwoordig hard te lopen. Facebook staat vol met gelopen afstanden en trotse Dam-tot-Dam lopers met een medaille tussen hun voortanden geklemd. En dan gaat het niet om een pisafstandje van 5 kilometer, maar deze mensen lopen grafstanden (gehoord op televisie deze week) van soms 42 kilometer! 42 kilometer rennen zonder dat er sprake is van een levensbedreigende situatie (lees: zombie-apocalypse) is gewoon idioot. Als je tegen iemand uit de 15de eeuw had gezegd: “Weet je in de 21ste eeuw zijn er auto’s, treinen en vliegtuigen, maar mensen rennen 42 kilometer, omdat het lekker is.” Zouden ze ons voor gek verklaren.

In de jaren ’90 was de auto het statussymbool. Het antwoord op de vraag: “Wat rijd jij?” bepaalde hoe cool je was. Nu klim je vooral op de sociale ladder als je antwoord op de vraag: “Wat ren jij?” niet op het aantal vingers van twee handen te tellen is. Hardlopen is een welvaartssport geworden. We zitten de hele dag achter computers zonder enige vorm van beweging. Het is dus niet gek dat we ’s avonds energie over hebben om doelloos rondjes in het park te gaan rennen. Als je de gemiddelde aardappelboer veertig jaar geleden had gevraagd of hij na een dagje ploegen nog zin had in een rondje Vondelpark had hij waarschijnlijk gedacht dat je niet goed bij je hoofd was. En eigenlijk denk ik dat nog steeds. Een beetje lichaamsbeweging kan geen kwaad, maar iedere keer als ik zo’n pezige slungel voorbij zie zoeven in het park vraag ik me af wat hij verkeerd heeft gedaan dat hij zichzelf zo straft.

Lekker bezig!
En dan is er nog het voedsel. Mensen worden stinkend rijk, omdat ze bedenken dat we het onuitspreekbare quinoa, waarvan niemand nu precies weet wat het echt is; is het een zaad, een pasta, een rijstsoort?, moeten eten om in balans te blijven. De zogenaamde super foods worden door beroemde, slanke mensen aangeprezen en voor je het weet zit de hele club van maatje-40 moeders in de pauze aan de hennepzaad met goijabessen en rauwe knoflook. Combinaties waar de gemiddelde chimpansee in Artis zijn neus nog voor op zou trekken.

In diezelfde pauze knikken mensen goedkeurend als ze een appel en een zakje wortels in mijn broodtrommel ontwaren. “Lekker bezig!” zeggen ze dan. Dan denk ik weer: “Als ik echt lekker bezig was, dan lag er nu een stuk cheesecake in mijn broodtrommel.” Door de komst van quinoa heeft ook het imago van de McDonalds (en de snackbar in het algemeen) een flinke deuk opgelopen. Ik ging laatst in mijn eentje naar de Mc om 23:00 ’s avonds om een Sundae te nuttigen. Toen ik dat vertelde, reageerden mensen alsof ik zojuist mijn eigen diarree met een rietje uit een cocktailglas had gedronken.

De sluipmoordenaar
Tot overmaat van ramp las ik dat ook dé schijf van vijf in 2015 wordt herzien. Er wordt nog erg geheimzinnig gedaan over de nieuwe invulling van de schijf, maar kenners (als die überhaupt al bestaan op dit gebied) verwachten dat de aardappel en de boterham voorgoed tot onze culinaire geschiedenis zullen behoren. Groente en fruit zijn klaar voor een comeback in 2015. Aangezien de gemiddelde levensverwachting van de Nederlander alsmaar stijgt, lijkt al deze heisa me nogal overdreven. Al 30000 jaar lang eet de mens brood. Als deze sluipmoordenaar er daadwerkelijk voor zorgt dat we in een permanente staat van slechte gezondheid verkeren, had iemand dat vast wel in die tienduizenden jaren voor ons gemerkt.

Het rennen en het obsessieve, gezonde eetgedrag is een gevolg van onze welvaart. We hebben tijd en geld om ons bezig te houden met ons lijf en te zoeken naar de meest gezonde levensstijlen. Voor de dertiger is een gezonde levensstijl een visitekaartje. Je kunt er bijna aan aflezen hoe welvarend iemand is. Tenzij de nieuwe schijf van vijf de aardappel naar de composthoop verbant. Dan wordt de aardappelboer werkloos en heeft hij alle tijd om te rennen.