“I’m married to a thirty-four-year-old- man who is still offended by bread crusts.”
Cijfer: 8
Altijd als ik een gave film zie die gebaseerd is op een boek baal ik dat ik het boek niet eerder heb gelezen (waarschijnlijk met uitzondering van de Fifty Shades of Grey reeks). Nu heb ik dan eindelijk een boek gelezen waarvan de film volgende maand uitkomt: Gone Girl. En aangezien Ben Affleck de hoofdrol gaat spelen is het maar goed dat ik het boek eerder heb gelezen, zodat ik in mijn hoofd zelf een appetijtelijk uiterlijk aan de hoofdpersoon kon geven.
Want volgens de schrijver is leading man Nick Dunne een knapperd, een all-american man. Het verhaal draait om de relatie tussen hem en Amy. Een ogenschijnlijk perfecte samensmelting van twee mooie, succesvolle New Yorkers. Maar als de crisis toeslaat raken ze beiden hun baan in de journalistiek kwijt. Als Nick ook nog te horen krijgt dat zijn moeder ongeneeslijk ziek is, besluiten ze te verhuizen naar Nicks geboortestadje Missouri. Niet bepaald een verandering waar Amy op had zitten wachten, maar ze gaat mee, omwille van Nick, omwille van haar huwelijk. Nick begint vol overgave aan zijn nieuwe leven in zijn oude stad, maar Amy lijkt er niet te kunnen aarden en de twee beginnen langzaam uit elkaar te groeien. Als Nick op een dag thuiskomt is Amy verdwenen. Het huis is overhoopgehaald en er ligt een plas bloed op de grond. Nick zet alles op alles om Amy terug te vinden, maar voor sommigen is dit niet genoeg.
Kwijt
In eerste instantie lijkt Gone Girl een traditioneel ‘girl gone missing’ verhaal. Maar algauw blijkt dat Gone Girl meer is dan dat. Gone Girl is een verhaal over het huwelijk. Over hoe je elkaar binnen de vertrouwdheid van het huwelijk kunt kwijtraken en niet meer kunt vinden.
Het boek start vanuit het perspectief van Nick. Hij beschrijft zijn relatie met Amy en al snel wordt duidelijk dat het tussen hen helemaal geen rozegeur en maneschijn meer was. Tussen de bedrijven door geeft Nick zijn versie van het verhaal, waardoor de lezer steeds een beetje meer weet dan de politie. Nick lijkt zich ook daadwerkelijk tot de lezer te richten. Hij is zich ervan bewust dat iemand anders dan hijzelf zijn verhaal leest.
Al snel weet de lezer meer dan de politie en Nick Dunne. Amy wordt namelijk ook opgevoerd. Door middel van dagboekfragmenten leren we Amy kennen. Ze begint bij het begin: schrijft over de eerste ontmoeting met Nick en hoe verliefd ze waren. En uit de dagboekfragmenten begrijp je dat ook deze relatie, die alle schijn van perfectie heeft, niet in staat is om de tijdsproef te doorstaan. In normale gevallen zou dit leiden tot een scheiding, maar dit is een boek en in boeken zijn geen normale gevallen.
Cool Girl
Gillian Flynn heeft beide karakters gebruikt om (zijn) visies op de liefde en het leven te ventileren. Zowel Nick als Amy kunnen beiden wat cynisch uit de hoek komen. Iets wat mij uiteraard goed bevalt en waar ik niets anders op kan zeggen dan: amen.
“I don’t know what we are actually human at this point, those of us who are like most of us, who grew up with TV and movies and now the Internet. If we are betrayed, we know the words to say; when a loved one dies, we know the words to say. If we want to play stud or the smart-ass or the fool, we know the words to say. We are all working from the same dog-eared script.
It’s a very difficult era in which to be a person, just a real, actual person, instead of a collection of personality traits selected from an endless automat of characters.” (Nick)
“The way some women change fashion regularly, I change personalities. What persona feels good, what’s coveted, what’s au courant? I think most people do this, they just don’t admit it.”
(..) That night (..) I was playing the Cool Girl. Being the Cool Girl means I am a hot, brilliant, funny woman who adores football, poker, dirty jokes, and burping, who plays video games, drinks cheap beer, loves threesomes and anal sex, and jams hotdogs and hamburgers into her mouth like she’s hosting the world’s biggest culinary gang bang while somehow maintaining a size 2.”(Amy)
Die laatste passge is gewoonweg geniaal. Want in hoeverre spelen heel veel vrouwen die rol niet of in ieder geval hun eigen versie van the Cool Girl? In hoeverre speel ik zelf soms the Cool Girl? Zijn er dingen die ik doe om in de smaak te vallen bij mannen of andere mensen en in hoeverre vind ik die dingen echt leuk om te doen?
Excuus
De schrijfwijze van Flynn bevalt me. Hij weet daarmee beide personages, met al hun tekortkoming, voor me te winnen. En ik merk dat ik veel meer toeleefde naar hun grappige observaties dan naar het oplossen van de verdwijning van Amy. Dat betekent dus ook dat de plot niet veel om handen heeft, het is soms zelfs wat vergezocht. Het lijkt meer een excuus om deze twee bijzondere personages in een boek te plaatsen. Dat is niet erg, want ze zijn beiden interessant genoeg om te volgen.
Conclusie
Flynn is een begenadigd schrijver die twee vlotte, cynische karakters heeft neergezet die tot het einde toe weten te boeien. Met hun grappige uitspraken en visies op het leven kun je meer dan met de plot. Dat zal voor de thrill seekers misschien een domper zijn. Ik kon er aardig mee uit de voeten.
Ongezouten rapen 