“Het wordt slecht weer de komende dagen,” zei de tandarts.
“Oh,” zei ik terwijl ik plaatsnam in de stoel.
“Heb je daar last van?” vroeg hij weer.
“Mmm…misschien. Ik ga vanmiddag met de motor naar Duitsland.”
“Ik weet niet wat ze voor Duitsland hebben voorspeld, ik hoop dat je het treft.”
Ik deed mijn mond open en de tandarts deed zijn werk.
“L. Stook jij nog wel?”
Ik bewoog mijn ogen naar links…”Misschien…”
“En…drink je niet een beetje te veel zure dingen?”
“Mwah…er was een incidentje 1,5 maand geleden waardoor ik anderhalve fles wijn naar binnen heb gegoten. Daar heb ik nog steeds last van.”
“Ja…ik zie het, tanderosie. Je zult echt beter moeten uitkijken met de wijn. Vanaf nu kun je echt alleen nog maar wijn drinken met water erbij.”
Ik knikte braaf, want ik wist ook wel dat mijn tanden de afgelopen maand al ineenkrompen bij een zuchtje koude wind.
“Als je gaat rijden met je motor straks. Dan kijk je ‘m toch ook even na? Zo werkt het ook met je gebit. Je moet er voor zorgen: dus goed stoken en minder zure dingen drinken”
En ik ging rijden. Lang en hard over de Duitse Autobahn. In vergelijking met andere motorrijders heb ik gemerkt dat ik redelijk braaf ben. Sommigen scheuren me met minstens 180 voorbij terwijl ik allang blij ben dat de wind me niet van mijn beest afblaast. Ook idiote Italianen op hun Ducati’s die mij inhaalden in de bergen, en vervolgens bij een doorgetrokken streep in een bocht een vrachtwagen. Het meest stoere moment was het aantikken van 160 km per uur. Dat vond ik al heel wat.
Maar wat eigenlijk nog gaver is, is het feit dat ik gewoon naar mijn bestemming ben gereden zonder TomTom of Google Maps te gebruiken. Ik had de A50 vanaf Arnhem, A73, A74 volgen tot afslag 29 en dan de B257 volgen in mijn hoofd geprint en dat werkte beter dan ik had gedacht. Het gaf een kick om in mijn eentje met enkel de hulp van mijn eigen hersenen naar Quiddelbach (261 inwoners) te rijden.
Vlakbij Quiddelbach zit de Nürburgring. Niet dat ik een uitgesproken racefan ben, maar ik heb deze locatie op de bonnefooi gekozen en dan is het toch een leuke bijkomstigheid als er zoiets in de buurt zit. Toen ik vanmiddag een wandeling maakte, kon ik een route volgen die langs de ring liep. Wijze mensen zouden adviseren om als vrouw niet alleen een wandeling te maken in het bos, maar daar heb ik deze vakantie geen boodschap aan. Zonder wandelschoenen (motorlaarzen kunnen ook prima dienstdoen als bergschoenen) beklom ik de berg rondom kasteel Nürburg. Het was een beetje een vreemde ervaring: omringd zijn door bergen en bossen en dan vlakbij het brullen van de race-auto’s horen. Na een uur klimmen en lopen, zag ik nog geen race-auto, maar toen ik eenmaal het dorp Nürburg bereikte had ik een bescheiden uitzicht op een stukje van de baan waar net een race met gepimpte Mini-Coopers aan de gang was, helaas.
Na het doorpikken van mijn blaren (motorlaarzen zijn geen bergschoenen) en een douche stapte ik weer op de motor om in Adenau wat te eten. Ik wil mijn single vriendinnen oproepen om ooit eens mee te gaan naar deze regio. Gezien de aanwezigheid van het circuit zijn er bijna alleen maar mannen hier. Stoere mannen in leren pakken op motoren en in snelle auto’s. Het is echt niet normaal. Als vrouw op de motor heb ik dan ook redelijk wat bekijks. Ik kreeg zelfs complimenten van de doorgewinterde scheurders.
“Kann ich mit meine karte bezahlen?” (excuse my German) Vroeg ik voor ik aanschoof bij pizzeria Guilia.
“Nein, wir haben nur cash. Aber in 1 kilometer gibbt es ein automat.”
Ik wilde alweer vertrekken om geld te pinnen, maar de serveerster hield me tegen.
“Erst essen!”
Dat was geen verzoek.
En wat kon ik anders bestellen dan een Wienerschnitzel. En wat kon het restaurant anders dan een maaltijd van Duitse omvang serveren? Ik kreeg maar 1 schnitzel op en het halve bord patat. De cola was ook al een klus. Tijdens het eten merkte ik op dat er steeds groepjes mensen in een zijpaadje verdwenen. Na het eten besloot ik er ook heen te lopen en ik kwam terecht op een gigantische heuvel met perfect uitzicht op het circuit. Het was toen al 20:00, dus er reden geen auto’s meer, maar ik baalde dat ik die plek niet eerder had ontdekt.
Om toch nog wat races te kunnen zien, nestelde me ik na het eten in het zachte bed van mijn verblijf om de film Rush te kijken. Ik vind het tof dat ik een film heb gekeken die zich voor een deel afspeelt in de plaats waar ik me ook bevind. En…het was nog een goede film ook. Het was een fijne eerste vakantiedag. Nu nog wat lezen en een wijntje…met water erbij.
Ongezouten rapen 