Amsterdam heeft een open air filmfestival Pluk de nacht. Daar moeten we de vruchten natuurlijk van plukken.
Pluk de nacht…dat riekt naar pluizige baarden, blonde knotjes en rode lippenstift. En alhoewel het “hipster” gehalte redelijk hoog is, zijn er voldoende andere subculturen aanwezig (de Zuidas-gast, de bootjesvaarder, de verdwaalde junk en de skaters) om het publiek van Pluk niet voor eenheidsworst door te laten gaan.
Worst was er overigens wel. Vanuit een omgebouwd busje werden ware worstenmenu’s aan de man gebracht. J. en ik namen de worst van lamsvlees met aubergine en tomaat. Het groepje dat achter ons zat, zag ons zitten smikkelen en vroeg ons om een recensie. J. en ik beoordeelden de worst positief, waarna de heren zelf ook maar aansloten in de rij.
En zo was de sfeer een beetje. Mensen waren op zichzelf of met hun eigen groepje, zoals dat vaak in Amsterdam gaat. Maar er was ook wel interactie onderling. Mensen waren lief voor elkaar en hielden rekening met elkaar en ik vond het fijn om te zien dat er bij het per ongeluk aanstoten van iemand meteen excuses kwamen en die excuses werden dan weer heel relaxt beantwoord: “Geeft niks man.”
Aangezien de film pas om 21:30 begon en J. en ik er al om 19:30 waren, hadden we uitgebreid de tijd om onze (niet bestaande) liefdeslevens te bespreken en te luisteren naar gesprekken over de liefdes- sekslevens van anderen. Zo zat er een meisje achter ons dat duidelijk wat problemen had met haar scharrel. “Als ik seks heb betekent dat echt wat voor mij. Als hij seks heeft dan ziet hij dat gewoon als seks. Ik wil pas weer seks met hem als het voor hem hetzelfde is als voor mij.”
Om 21:30 begon de film van Finse makelij: Driver. Niet te verwarren met het meesterwerk Drive. De film gaat over een man die samen met zijn nicht, oom en schoonvader bij de paardenrennen werkt. Ze besturen de auto die de paarden tijdens een race voorrijdt. De man is getrouwd, maar heeft geen gelukkig huwelijk en daarom gaat hij maar vreemd met zijn nicht. Aangezien er verder niet veel vrouwen te bespeuren zijn in het stadje. De rest van de film bevat episodes van het vreemdgaan en een tobbende hoofdrolspeler.
Dat Pluk de nacht alleen maar film vertoont die in Nederland (of überhaupt ergens ter wereld) geen release hebben gehad, betekent dat je altijd een film zult zien die je nog niet kent. Het nadeel is dat deze films niet altijd even toegankelijk zijn en ze de nodige concentratie vergen. Ik merkte dat veel mensen om me heen hun aandacht verloren en maar wat zaten te kletsen. Op het einde van de film begon iedereen hard te klappen, maar ik had eerder het idee dat men klapte, omdat de trage bevalling eindelijk tot een einde was gekomen dan dat men de film een daverend succes vond.
Toen we naar de fietsen liepen werden we nog aangesproken door een jongen: “Wat was nou eigenlijk de clou van de film?” J. en ik haalden onze schouders op. “Dat mannen stom zijn?” “Oh,” zei hij “die had ik even gemist.”
Ongezouten rapen 