Normaal is een mentale restcategorie, zei een psycholoog onlangs tegen me. Niemand is normaal, iedereen heeft wel iets raars. Maar ik vind mezelf redelijk normaal. Ik heb geen psychische problemen, kan praten over mijn gevoelens en heb geen rare dwangneuroses. Over mij zal nooit een boek worden geschreven, niemand wil een verhaal lezen over een normale vrouw van 29.
Vandaar dat ik de kans om mee te doen aan een EEG-onderzoek op de afdeling psychiatrie van het AMC met beide handen aangreep. Ik vond het een mooie kans om te midden van de gekken te bewijzen dat ik normaal ben. Over het onderzoek zelf kan ik niet veel vertellen, omdat er nog meer mensen zijn die de test gaan doen en waarschijnlijk lezen zij deze blog ook. Het kwam er op neer dat ik een badmuts op mijn hoofd kreeg (alhoewel de muts als badmuts dik zou falen gezien de grote hoeveelheid gaten die er in zit) waarin gel werd gespoten. De elektroden in de badmuts verbonden mijn hersens met de computer die mijn hersenactiviteit mat. Op mijn gezicht en handen werden ook elektroden aangebracht. Ik zag er nogal bionisch uit en vond het een verademing dat ik mezelf nergens in een spiegel kon zien. Na 1,5 uur mocht de badmuts weer af en zag ik er uit alsof ik zojuist aan een gang bang had meegedaan. Overal in mijn haar en gezicht zaten opgedroogde, witte gelsporen, die gemakkelijk voor iets anders aangezien zouden kunnen worden, waarmee ik me vervolgens vrolijk begaf naar La Place in het centrum. Ik moet toegeven: dat was niet echt normaal.
In de La Place nam ik, aangestoken door J., een bak salade. Maar eenmaal op de gebakafdeling beland, was er geen houden meer aan. Verschillende taarten stonden naar me te lonken en ik kon het dan ook niet weerstaan om, volgens J., voor de meest chemisch uitziende taart te kiezen: de aardbeien kwarktaart. De chemische look van de taart kwam overeen met de dito staat van mijn kapsel dus ik vond het wel passend. Daarnaast was de taartenbakker van de La Place overdreven gul geweest bij het aansnijden. Het stuk dat ik op mijn bord schoof was bijna een kwart van de hele taart. Een stuk dat groter was dan normaal.
’s Avonds speelde ik Agricola met mijn huisgenoot. Het was voor ons beiden de eerste keer, dus we moesten de spelregels doornemen. Dat bleek echter wat moeilijker te gaan dan normaal. Mijn huisgenoot klaagde over het gebrek aan chronologie in de spelregels en pakte een uitleg van YouTube erbij. Ondertussen speelde ik de Agricola app om wat wijzer te worden. Na drie uur spelen, hadden we het redelijk onder de knie, maar waarschijnlijk hebben we het niet gespeeld zoals het zou moeten. Mijn huisgenoot vroeg me nog advies over daten. Hij vroeg zich af wat vrouwen graag willen na een date. “Moet ik sms’en? Wat moet ik dan sturen? En met welke frequentie?” Kortom: wat is normaal? Ik zei dat het per persoon verschilt. Als je een introverte man bent dan moet je niet gaan sturen: “Ik vond het zo leuk gisteren, ik wil je volgende keer keihard nemen op de keukentafel.” Beter is het om na een dag (of twee) een berichtje te sturen met een korte recensie: “Ik vond het gezellig woensdag, als je zin hebt kunnen we volgende week naar….(zelf in te vullen).” Ben je een extroverter personage dan kun je je wat meer veroorloven. Een complimentje of een dubbelzinnige zin kan dan best werken. De vrouw in kwestie weet immers al dat je geen grijze muis bent. Wat je in geen geval moet doen is haar onderwerpen aan een sms-bombardement. Een per dag tot de tweede date is normaal. Daarna zie je wel verder.
Als ik terugkijk op deze dag was het een normale dag met abnormale details: de EEG-test, de taart, de vage spelregels. Maar dat maakt mij zelf niet abnormaal, maar dat hoeft niet te betekenen dat normaal gelijk staat aan saai. Normale mensen kunnen ook abnormale, en daarmee, interessante dagen beleven.
Ongezouten rapen 