Ongezouten rapen

Mijn sociale omgeving verandert. Jarenlang gingen de levens van mij en mijn vriendinnen gelijk op, maar nu wordt het anders. 

Vriendinnen kopen huizen en worden uiteindelijk zwanger. Mijn jeugdvriendin I. heeft vier jaar geleden haar eerste kind op de wereld gezet en niet lang daarna kwam de tweede.Iedereen doet wat hoort bij deze leeftijd. Terwijl vriendinnen kinderwagens kopen, koop ik een motor. En ik vraag me af waarom ik niet doe wat de maatschappij van mij verwacht.

De vriendschap tussen mij en I. is veranderd, niet dat deze slechter is geworden, maar anders. Vroeger stapten we spontaan in de auto om iets geks te ondernemen. Nu moet alles gepland worden en zijn we nooit alleen, we zijn altijd met zijn vieren. Dat betekent dat gesprekken gehinderd worden door gekrijs en dat alles wat met seks te maken heeft gespeld moet worden. Daarnaast is onze vriendschap hechter, intenser en voel ik me vaak bevoorrecht om zo nu en dan een deel van haar gezin te mogen uitmaken.

Vandaag was weer een dag met zijn vieren. We gingen zwemmen bij het Mercator zwembad. I. gedroeg zich als een voorbeeldig moeder met zelfgemaakte krabsalade, meegebrachte waterkrokodillen en ander waterspeelgoed. En ik was best een toffe tante: ik speelde een tafel (die kon lopen als je er op ging zitten), ik droeg de kinderen op mijn nek door het peuterbad, ik zette ze op de wc (maar dat was niet nodig aangezien de kleine man al in het zwembad had geplast :)) en ik leerde ze opdrukken.

Soms word ik weemoedig. Ik heb het vaak als ik zielige mensen zie. Verstandelijk gehandicapten die zielsgelukkig lijken terwijl ze zelf niet weten hoe beperkt ze zijn (of is dat mijn oordeel?), lelijke mannen die heel lief zijn, maar geen schijn van kans hebben bij die ene mooie vrouw en vandaag in het zwembad een jongen. Hij zat op een bankje in een handdoek gewikkeld te bibberen, hij was lang en dun en hij had een hazenlip en twee scheefstaande oren. Even later kwam hij naar ons toe om heel beleefd te vragen of hij de krokodil even mocht lenen. Ik moest bijna huilen.

Naast ons zat een groepje mannen waar ik minder weemoedig van werd. Ze waren met zijn vieren en een van de knapen had een klein, blond dochtertje bij zich. De mannen waren even gek met dat kind als ik was met de kinderen van I.. Het was leuk om te zien: vier redelijk goed gebouwde gozers (zie foto), die waarschijnlijk in de bouw werkten, spelend met een meisje in een roze bikini. Het is grappig dat ouders makkelijker met elkaar in contact komen dan kinderlozen. Volgens mij werkt het hetzelfde voor hondenbezitters in het park. Die hebben ook iets gemeenschappelijks waarop ze elkaar kunnen aanspreken (“Ben jij ook zo blij met dat nieuwe uitlaatveldje?”). Op een gegeven moment gingen er een paar kinderen voetballen en de mannen deden mee, en zo raakte iedereen met elkaar in gesprek (“Nou…ze kunnen het wel vinden met elkaar hè?”). Heel natuurlijk eigenlijk. Als ik in mijn eentje in het zwembad lig, spreekt nooit iemand me aan (“Ligt jouw handdoek ook zo lekker?”).

Het was een fijne dag. Om 18:00 gingen we allemaal naar huis. I. ging naar de tram en ik fietste naar de Albert Heijn. 20 minuten later kreeg ik een bericht van I:
Vader Rob wilde dolgraag je nr. 
Heb zijn nummer gekregen voor je.
Met die rode zwembroek en hotte body.
Hehehe.
Toch nog voer voor je blog.

Blijkbaar was I. de mannen later bij de tram tegengekomen en had een van hen naar mij gevraagd. Een hotte body had Rob zeker, maar die tribal tattoo op zijn arm en die enorme tijger op zijn borst doen het ergste vermoeden (ik sprak al eerder weinig positief over tribal tattoos). Desalniettemin is het best leuk als niet alleen kinderen, maar ook volwassenen je een toffe tante vinden ondanks dat je voor tafel hebt gespeeld in je bikini en als een monster met je hangbuikje over het grasveld hebt gerend.