Het was woensdag goedegesprekkendag. Het nadeel van goede gesprekken is dat ze niet herhaald kunnen of mogen worden op de blog, omdat het vaak over dingen gaat die niemand anders aangaan.
Ik was met J. (aangezien ik een aantal vrienden heb van wie de naam met een J. begint, blijft het gissen naar de identiteit van iedere J.) en we hadden het over oppervlakkigheid. Ik vind het namelijk oppervlakkig van mezelf dat ik zo veel met mijn kleding bezig ben. Ik vind het belangrijk om me te onderscheiden door middel van mijn kleding en ik kan ook echt intens gelukkig worden van een middagje shoppen of een goed gelukte online aankoop. Omdat kleding vooral te maken heeft met het uiterlijk vind ik mijn kledinghobby oppervlakkig, omdat we nu eenmaal hebben geleerd dat een focus op uiterlijkheden getuigt van oppervlakkigheid.
Maar wat is oppervlakkigheid? Vroeg J.
Tja…probeer dat maar eens uit te leggen zonder iemand voor het hoofd te stoten. We liepen op dat moment langs een Oost-Europese straatmuzikant die wanstaltige klanken produceerde met zijn accordeon. “Ik haat Oost-Europese straatmuzikanten.” Zei J. “Is dat oppervlakkig?” Ik zei dat ik het niet wist, omdat ik de achtergrond van zijn haat niet ken. Voor mij is oppervlakkigheid het onvermogen van iets of iemand om verder te kijken, om dieper te gaan. Om van de begane grond naar beneden af te dalen. “Of naar boven,” zei J.
Volgens J. is oppervlakkigheid ook nodig, want oppervlakkige zaken zorgen juist voor ontspanning en zolang je het binnen een bepaalde context kunt plaatsen is er eigenlijk geen sprake van oppervlakkigheid. Eigenlijk kwam het er op neer dat het predikaat oppervlakkigheid verdwijnt zodra je het erkent.
Dus elke keer als ik een nieuwe jurk koop, moet ik tegen mezelf zeggen: “Wat ben je oppervlakkig bezig.” En dan is het goed :).
Ongezouten rapen 