Ongezouten rapen

Vandaag was een trieste dag: de vakantie is op de helft. Nog maar 3 weken te gaan en dan moeten we weer aan de bak. Tijd om ons te begeven naar een zorgeloze omgeving: De Efteling.

J. en ik hielden de afgelopen week de weersverwachting nauwlettend in de gaten. Een normaal mens zou een dagje Efteling plannen bij mooi weer met geringe kans op neerslag. J. en ik kozen juist voor de dag waarop de meeste regen verwacht werd. We hadden namelijk bedacht dat niemand dan naar de Efteling zou willen en wij dus wel met als gevolg dat we overal snel aan de beurt zouden zijn. Dat we een dag kozen waarop meer regen viel dan gemiddeld in een maand was nu ook weer niet de bedoeling. Het gebeurde voor het eerst sinds ik mijn rijbewijs heb dat ik mijn auto op de spitsstrook parkeerde om de bui af te wachten. Eenmaal in Kaatsheuvel stond het water tot aan de onderkant van mijn auto. En niet alleen op de parkeerplaats stond het water hoog. Hele draaimolens stonden onder water en de Vogelrok was ook gesloten tot nader order, omdat er delen onder water waren gelopen. De Vogelrok is een achtbaan die zich binnen bevindt…

Afijn. J. en ik hadden een manier gevonden om het droog te houden en zo kozen we voor een aantal attracties die de hoogte in gingen.

Het lijkt er sterk op dat ik me vandaag schuldig heb gemaakt aan volksvermaak. De Efteling is bij uitstek de plek waar uitgelubberde “thuis broodjes voor onderweg smerende” Libelle moeders, tribal tatoo mannen en Hubba Bubba kauwende pubers hun jaarlijkse hoogtepunt beleven, maar ik wil toch een lans breken voor de Efteling als genietbare plek voor mensen zoals jij en ik.

Ten eerste is er sprake van een aantal gave attracties. In tegenstelling tot Walibi draait het niet allemaal om snel en hevig, maar bij de Efteling draait het om het totaalplaatje. Villa Volta is eigenlijk gewoon een ordinair schip dat heen en weer gaat, maar door de toevoeging van het verhaal van de Bokkenrijders en het oog voor detail in de villa wordt het opeens veel interessanter. Ook De Vliegende Hollander is een attractie die door de details, muziek en het thema veel intenser beleefd wordt. In de Fata Morgana zijn zelfs geureffecten om de ervaring compleet te maken. Daarbij komt dat de attracties vaak slim in elkaar steken, waardoor bochten, afdalingen etc. als een verrassing komen.

Ten tweede is het park enorm goed verzorgd. Er ligt serieus nauwelijks vuil op de grond en (bijna) alles werkt. Alle lampen doen het en ik stel me voor dat daar een goed geoliede machine achter zit. Op het moment dat er een lamp kapot is, wordt er meteen een heel arsenaal aan technici opgeroepen die stante pede een lamp komen vervangen. Daarnaast is het personeel vriendelijk, zo vriendelijk dat je er zelfs wat achter gaat zoeken. Misschien dat het door dat accent komt van die Brabanders, maar ze waren zo lief dat ik er buikpijn van kreeg. Zo liet ik me door J. verleiden om in dat verdomde schip te gaan (ik heb zitten gillen als een kind, terwijl er een echt kind tegenover me zat te schaterlachen van plezier) waarna ik behoorlijk beroerd was. De jongen van het winkeltje was heel meelevend: “Ja…soms hakt íe er wel in…dat schip. Neemt u lekker even wat te drinken en gaat u lekker op het zonnige (kijkt naar buiten) ja, het is nog steeds zonnig, terras zitten.”

Als laatste is het gewoon echt zo dat iedereen vrolijk is. Het zal wel door de pratende prullenbakken, de bloemen in bloei en de zingende paddenstoelen komen, maar stiekem zag ik dat ook oudere mannen stonden te swingen op de Après-ski muziek bij de Bob of de Arabische klanken bij de Fata Morgana.

De laatste attractie van de dag was het scoren van een oliebol (het kan allemaal in de Efteling). De (weer zo’n aardige) verkoopster vroeg of we niet toevallig naar de watershow gingen. Dat waren we niet van plan. “Mooi,” zei ze “die gaat namelijk niet door.” De watershow was in het water gevallen omdat er te veel water was gevallen. Juist. Onder het genot van een oliebol met het uitzicht op twee vechtende Aziaten (krijg je ook nog een gratis en voor niks een voorproefje op The Raid 3) feliciteerden J. en ik elkaar met onze genialiteit. We hadden nergens langer dan 15 minuten in de rij hoeven staan en we hadden alle attracties gedaan die we wilden doen. J. vatte het perfect samen toen ze de foto’s zag die van ons waren genomen in De Vliegende Hollander. “Jij lacht en ik lach ook. We hebben het naar ons zin.”