Ongezouten rapen

Nadat ik afgelopen nacht de blog van gisteren had geschreven trok ik de Pokemon deken over me heen voor een welverdiende nachtrust in het bed van de 14-jarige zoon van mijn vriendin S. (no worries, de zoon in kwestie sliep elders). Maar de slaap kwam niet.

Ik voelde me onrustig. Mijn hart ging als een malle tekeer in mijn borstkas en mijn lijf leek vol energie te zitten. Ik lag bij wijze van spreken klaar om een marathon te lopen. Ik wist dat ik moest slapen, omdat S. en ik vandaag naar het strand zouden gaan, maar het ging echt niet. Mijn lijf reageerde gespannen op elk geluid. Als ik geschraap hoorde buiten keek ik uit het raam en een zacht getik loste ik op door de deur open te zetten. Ik hoorde de puberzoon van S. aangeschoten thuiskomen. Met elke blik op de klok werd ik nog onrustiger: 2:30,…3:00…3:30…ergens tussen 3:30 en 4:00 ben ik eindelijk in slaap gesukkeld.

Om 8:30 stond S. naast mijn bed en ik deed verslag van mijn horrornacht. “Je drinkt toch nooit koffie?” vroeg ze. Inderdaad ik drink nooit koffie. Maar eens in de zoveel tijd vind ik dat ik me aan de koffie moet wagen zoals het een goed volwassene betaamt. Om dezelfde reden drink ik rode wijn bij de biefstuk en probeer ik een stukje kaas als ik een heel goede bui ben. Maar eigenlijk vind ik het allemaal niet lekker. Ik dronk gisteren dus koffie en volgens S. kon dat weleens de oorzaak zijn van mijn op hol geslagen hart. Kan ik eens een keer iets anders de schuld geven dan de mannen….kutkoffie.

Vandaag analyseerden we het leven en de liefde weer eens tijdens een strandwandeling bij Noordwijk. We liepen tot we bij het naaktstrand kwamen. “Is dit het naaktstrand?” vroeg ik. S. wist het niet. Maar verderop stond een man naakt te zijn. Dat zie je gewoon van een afstand. Het is een bepaalde trotste houding een soort showing off  ‘kijk mij eens lekker naakt zijn jullie in weefsel gevangen zielen.’

Ik weet dat nudisten een soort medelijden hebben met de niet-nudisten. Dat wij (de niet-nudisten) nog niet een bepaalde vorm van vrijheid hebben bereikt. De normalisering van het naakte lichaam waarbij de seksuele associatie naar de achtergrond verdwijnt. Nu hullen we ons bekrompen in allerlei kledij die veel te warm en oncomfortabel is, omdat het vies en pervers is om onze naakte lijven aan onbekenden te tonen. Maar, zeggen de nudisten, we zijn allemaal naakt geboren (hieruit afgeleid is de geniale achternaam: naaktgeboren) en dat maakt naakt heel natuurlijk en normaal.

Dat kan allemaal wel zo zijn, maar een constante staat van naaktheid brengt een aantal praktische problemen met zich mee. Die problemen doen zich vooral voor op het gebied van ‘al dat het lichaam verlaat’. Er moet gewoon nog een stofje tussen zitten anders laten we net als de slak een spoor achter (wat dan wel weer handig kan zijn bij DNA onderzoek).

Ik zou graag willen dat ik zo open en vrij was, maar ik associeer mijn naakte lijf toch wel heel erg veel met seksualiteit. Niet iedereen mag eraan zitten en daarom mag ook niet iedereen het bekijken. Mijn lichaam is een geheim dat ik graag deel met mijn partner, maar verder met niemand.