Als er een nationale dag van rouw wordt aangekondigd moet je er vanuit gaan dat het geluk je niet zal toelachen op die dag. Als je dan van plan bent je allereerste motorrit te gaan maken,is het misschien verstandig die even uit te stellen. Maar nee, mevrouw moest per se een rit maken.
Het begon goed: het beloofde rijbewijs lag klaar op het stadsdeelkantoor en…ik hoefde maar twee minuten te wachten. Kudos voor stadsdeel West. Daarna vertrok ik naar Obdam om mijn eerste motorrit te maken.
De rit ging naar Noordwijk. Het plan was om met J., die speciaal een vrije dag had genomen voor deze bijzondere aangelegenheid, het strand van Noordwijk aan te doen. Na eerst een rondje Obdam te hebben gereden, voelde ik dat ik klaar was voor het echte werk , want als je Obdam kan hebben, kan je alles aan. Het probleem was dat ik nog geen slot had en zonder slot wilde ik me niet in onbekend gebied (lees: Noordwijk) begeven. Mijn vader en zusje schenen beiden nog een slot te hebben, maar beide sloten bleken onvindbaar. Toen we eindelijk een slot vonden in de fietsenschuur bleek na contact met mijn zusje dat de sleutels al enige tijd spoorloos zijn. Ik moest dus een nieuw slot kopen. Ik begaf me met motor richting Snoek motoren in Heerhugowaard, maar trof daar een verlaten zaak aan. Dit keer gooide niet de Ramadan (die verantwoordelijk is voor de tijdelijke ontzegging van een patatje oorlog zonder ui), maar een vakantie roet in het eten; de zaak was dicht. Daarna koerste in haar een autozaak. Daar hadden ze geen sloten. Ik stuurde een berichtje naar J: “Dit belooft een kutdag te worden.” En daarna tufte ik door naar een andere motorzaak waar ik (bij gebrek aan goedkoper) een slot voor 90 euro kocht (na opzetten pruillip en lieve glimlach 80 euro). Eindelijk kon mijn eerste rit beginnen.
Ik reed 80, 100 en 120 op de A9 en toen ik het bord 130 zag, draaide ik het gas open en schreeuwde hard in mijn helm “WOOOOEEEEHOOOEEEE!!!” Ik dacht: “nu gaat het beginnen! Vanaf nu kan de gemoedstoestandgrafiek van deze dag alleen maar een stijgende lijn vertonen.” En net toen ik de 140 wilde aantikken zag in mijn snelheidsmeter dalen. 130….120…110…fuck fuck fuck. Ik keek op de kilometerteller. Deze gaf 140 km aan. Het kon toch niet zo zijn dat ik met een tank 140 km kan rijden? En voordat ik wegging had ik nog gecheckt of er voldoende benzine in de tank zat. Ik bleef rustig, kalm en stil en schoof de motor naar de gesloten spitsstrook. Daar zette ik de motor op de standaard en kroop ik achter de vangrail (breng eerst jezelf in veiligheid). De eerste die ik belde was mijn vader, die nam niet op. De tweede was de ANWB, die beloofde te komen. De derde was J. om te zeggen dat de kutdag toch wel echt serieuze vormen begon aan te nemen. Daarna stuurde ik D. een bericht. Die weet, op mijn vader na, het meest van motoren. Hij zei dat de motor waarschijnlijk een kraantje had onder de bezinetank. Dat kraantje kon je op stand ‘reserve’ zetten en daarmee kon ik het waarschijnlijk redden tot het benzinestation. Direct daarna belde mijn vader met dezelfde mededeling. Blijkbaar weet de hele wereld van het bestaan van dat kraantje af behalve ik. Ik wachtte voor de zekerheid nog even op de ANWB, die overigens heel vriendelijk en behulpzaam was. Ook de man die me kwam helpen wist me te vertellen over het kraantje.
Ik voel me een cliché: een vrouw op een motor die direct tijdens haar ritje achter de vangrail belandt en dan allemaal mannen gaat bellen, omdat ze de ballen verstand heeft van de techniek. Wellicht is het bedoeld als een soort quest om achter het geheime kraantje te komen.
Noordwijk werd ‘m niet meer, dus ik ging snel naar het meertje. Waar ik een rustig, kalm en stil plekje opzocht om aan de mensen te denken die een kutweek hebben gehad in plaats van een kutdag.
Ongezouten rapen 