Ongezouten rapen

Vandaag ben ik naar Zuid-Afrika geweest. Ik heb het Kaapse ‘fynbos’ gezien en de zeldzame kokerboom. Het weer was goed, warm en een tikkeltje benauwd. En terwijl ik langs koele beekjes liep, kon ik kleine schildpadden ontwaren.

Zie je nou wel dat je niet hoeft te reizen om ver weg te gaan. Amsterdam heeft alles. Zelfs een heuse Zuid-Afrika collectie in de Hortus Botanicus.

J. en ik hebben het plan om deze zomer Amsterdam te herontdekken. Dat begon vandaag dus met de Hortus. We hebben gedaan alsof we bovenmatig geïnteresseerd waren in planten en bomen, maar eigenlijk ging het ons om de lunch in de oranjerie. Aan het einde van de middag stonden we trots tussen de palmbomen en zei J.: “Nou, heb ik toch weer wat geleerd vandaag.” Ik vroeg: “Wat dan?” Ze antwoordde: “Nou eeh…dat Hugo de Vries tegenover de Hortus woonde en dat Spillebeen, of hoe die man ook heet, de collectie van medicinale planten in kaart heeft gebracht.” Meer had ik niet toe te voegen, behalve nu dan, dat Spillebeen Snippendaal moet zijn.

Daarna vertrokken we naar Waterlooplein om een speciale anti-pislucht spray te kopen aangezien de kat van J. de laatste tijd haar bed voor kattenbak aanziet. Maar halverwege onze wandeltocht naar Waterlooplein liepen we geheel toevallig tegen een nieuwe vintagewinkel aan, een kilowinkel welteverstaan. En onder het motto: Amsterdam herontdekken, moesten we hier wel naar binnen gaan.

Kilowinkels zijn een waar paradijs voor de vintageliefhebber. Je shopt per kilo. Een leren jas aanschaffen via die weg is niet handig; leer weegt wat. Maar shirtjes, jurkjes en bloesjes wegen nauwelijks iets. We waren als kinderen in een snoepwinkel. Doken meteen tussen de naar mottenballen riekende kleding en trokken het ene na het andere kledingstuk uit de rekken. Na een half uur merkte ik dat er een man naar me stond te gluren. Eerst dacht ik aan een flirtende toerist, maar toen de man na nog een half uur vanachter de kassa naar me stond te kijken, leek het me een uitgemaakte zaak dat hij daar werkte. Ondertussen gingen J. en ik de paskamers in en na ruim een uur wikken, wegen, snuffelen en passen, was ik klaar om af te rekenen.

“Kun je het vinden?” hoorde ik een stem achter me zeggen. Ik draaide me om en keek recht in het vintage gezicht van diezelfde man die me al de hele tijd zat te begluren.
” Eeh…ja hoor,” antwoordde ik.
” Je bent hier namelijk al een uur.”
” Ja…het is hier ook enorm en er is zo veel. We hebben gewoon veel leuke dingen gezien.”
” Wie zijn we? Ben je hier met een groep?” Hij keek me scherp aan vanachter zijn hipster bril. Ik vond deze vragen wel wat ver gaan. Dacht hij nu echt dat ik aan het jatten was? In een vintagewinkel?
” Nee, ik ben hier met een vriendin.”
” Waar is die vriendin dan?”
Ik wijs naar de paskamers en op dat moment komt J. net naar buiten. Ik loop naar haar toe met vintage gezicht in mijn kielzog. Als hij ziet dat we een enorme mand vol met spullen hebben uitgezocht ontspant hij zichtbaar. J. kijkt me wat verbaasd aan.
” Ben je klaar om af te rekenen?” vraag ik. J. knikt en we lopen naar de kassa. Opeens is alles weer goed en vraag de bejaarde hipster of we niet even bij de ventilator willen staan voor wat verkoeling. Wat een dickhead. Als hij nog single is, weet ik wel iemand voor hem. Ze werkt bij stadsdeel West.

Uiteraard moesten de aankopen gevierd worden met taart, dus we streken neer bij de Bagels and Beans. Op stap gaan met J. is altijd interessant, omdat J. een half kaalgeschoren hoofd heeft en dat vinden mensen fascinerend. Aangezien we een vrij prominente plek hadden verworven op het terras werd J. tot drie keer toe aangesproken op haar uiterlijk. De eerste was een vrouw die vroeg: “Heb je je niet te veel geschoren?” J. zei: “Nee.” De tweede was een man, Milenko Pavlic genaamd, die ongevraagd een foto maakte van J. voor zijn website. Toen J. dit doorhad kreeg hij een blik van haar toegeworpen die mij en Milenko behoorlijk wat angst inboezemde. Milenko beloofde de foto te wissen en J. stemde in met het maken van een nieuwe foto. Het werd een actiefoto waarbij J. een stuk dadeltaart nuttigde. Daarna raakten we in gesprek met Milenko. Hij wilde ons toevoegen op Facebook zodat we de foto ook terug konden zien. Ik heb braaf zijn naam genoteerd, maar toevoegen doe ik niet.

De laatste stop was Amsterdam Noord voor een onderhoud met nog meer vriendinnen. Het was een goede dag, zonder beren op de weg…nou ja…figuurlijk dan, want deze lag vandaag eenzaam in Noord.