Toen het vanmorgen lang droog bleef, dacht ik dat ik mijn plan om in de regen te gaan zwemmen wel op mijn buik kon schrijven. In de middag werd de bestelde regenbui eindelijk bezorgd, maar toen was het al te laat; ik ging met Jildau naar de film.
We zagen The Two Faces of January niets bijzonders, gewoon een vermakelijk filmpje. Maar ik heb geen idee waar de titel eigenlijk op slaat en ik ben nu ook te moe om daar nog heel erg lang over te gaan filosoferen.
Vanavond regende het nog steeds en ik moest om 20:45 in Broek op Langedijk zijn om een motorhelm op te halen. Ik dacht: ‘als het straks nog regent, rijd ik door naar het meertje en neem ik een duik.’ Toen ik met mijn vers gekochte helm onder mijn arm naar buiten liep, stopte het met regenen. Toch reed ik door naar het meertje. Ik was toch in de buurt en kon net zo goed een paar baantjes trekken.
Ik had mijn badpak (inderdaad, zo’n sportief ding dat van elk vrouwenlichaam een vormloze vleeshomp maakt) niet aan, want ik had bedacht dat er toch niemand zou zijn en dan kon ik het mooi aantrekken op het veldje. Dat had ik echter verkeerd bedacht. Er was namelijk nog iemand die op zoek was naar iets moois bij het meertje. Een ware schatzoeker die met zijn metaaldetector het veld omploegde en netjes elk gegraven kuiltje weer dichtmaakte. Ik ging weer terug naar de auto om in de Toyota kleedkamer mijn badpak aan te trekken. Ik kan je zeggen dat je je knap lullig voelt als je je in je auto in je badpak probeert te wurmen. Maar goed, ik kleedde me dus ook weer helemaal aan, want stel je voor dat die schatzoeker zou denken dat ik me in mijn auto had omgekleed. Eenmaal op het veldje trok ik weer uit wat ik een minuut daarvoor met veel pijn en moeite aan had getrokken om vervolgens een duik te nemen in het water.
Het was heerlijk. Ik weet dat ik nu een beetje als een Libelle columnist klink. Maar het was echt heel fijn om in het warme water te zwemmen onder de grijze hemel. Het regende dan wel niet, dus binnenkort moet ik nog maar eens een poging wagen, maar ook dit was de moeite meer dan waard.
Na een half uur zwemmen werd het wel erg donker en ben ik uit het water gegaan. Ik zag dat de man met de metaaldetector ook aan het opruimen was. Ik ben benieuwd of hij net als ik gevonden had wat hij zocht, maar voordat ik het hem kon vragen, was hij al weg.
Ongezouten rapen 
Een reactie op “Dag #15 -Schatzoeken –”