Ongezouten rapen

Gisteren was mijn telefoon leeg en pas toen ik laat in de avond thuiskwam werd ik geconfronteerd met het nieuws van de afgrijselijke vliegramp. Niet het meest geschikte verhaaltje voor het slapengaan. Want wat kunnen we meer doen dan het erg vinden en er naar over dromen?

Ik heb vandaag veel naar BNR geluisterd en nagedacht over de situatie en de slachtoffers van de ramp. Het dwingt me ook om, hoe cliché het ook klinkt, na te denken over het leven, mijn leven. De vergankelijkheid en het blinde vertrouwen in de toekomst terwijl die toekomst niet zo zeker is.

Dus waarom überhaupt denken aan de toekomst? Aan wat we later wel of niet moeten hebben. Kunnen we niet gewoon proberen om alles uit een dag te halen? Te doen wat we moeten doen om klein en groot geluk op korte termijn te vinden voordat we worden neergemaaid door een per ongeluk expres afgeschoten raket. Of klink ik nu heel zweverig?

Om het kleine geluk te zoeken, reden mijn zusje en ik vandaag naar het strand. Iedereen die binnen of buiten heeft gezeten kan het beamen: het was goddelijk weer. Aan het strand stond een zachte bries en afgezien van een kleine kwal in mijn bikinitopje was het zeewater perfect.

We speelden ook een potje Yahtzee op onze handdoeken en alles was rustig en kalm aan de westkust. Op een gegeven moment begonnen twee jongetjes van een jaar of negen aan een soort van hand- voet- volleybal combinatie. Het zal wel een jeugdtrauma zijn, maar iedere keer als ik het geluid van een voet tegen een bal hoor dan verwacht ik die bal elk moment tegen een van mijn lichaamsdelen te voelen. Met als gevolg dat ik nooit echt helemaal kan ontspannen met een bal in de buurt. Maar deze jongetjes speelden lief en raapten zelfs een weggewaaid Yahtzee scoreblad op.

Net toen ik mijn dobbelstenen voor de zoveelste keer had geworpen kreeg ik die bal dus toch met een flinke snelheid recht in mijn gezicht. Mijn hoofd sloeg achterover en het enige wat ik kon zeggen was: “AH TERING!”. De jongetjes stonden met hun armpjes naast hun lijfjes te kijken naar mijn geschrokken hoofd en mijn zusje wapperde met haar handen: “Ga nu maar weg…weg….” Snel maakten ze zich, zonder excuses te maken, uit de voeten.

Tja…alles wat zweeft komt op een gegeven moment slecht neer ook als je op korte termijn op zoek bent naar klein geluk…