Ongezouten rapen

Een verslag van de opgedane kennis tijdens de afgelopen week.

Gezien
Ik volg het al een tijdje: True Detective. Een duistere serie met Matthew McConaughey en Woody Harrelson in de hoofdrollen. Het verhaal speelt zich af ergens in een drassig gebied in de buurt van New Orleans en het belangrijkste doel lijkt in eerste instantie het vinden van een gestoorde gek die vrouwen en kinderen ontvoert en molesteert. Detectives Cole (McConaughey) en Hart (Harrelson) (zijn de beginletters enkel toeval?) staan samen voor de taak om de zaak op te lossen. Maar de onrust in Hart en de donkere gedachten van Cole maken dat hun persoonlijke besognes net zo interessant worden als de jacht op de moordenaar. De uitspraken van Cole hebben me al meerdere malen aan het denken gezet en soms kan ik hem ook helemaal niet volgen, maar dat is juist gaaf inspirerend. Deze week de finale en daarna weer een jaar afkicken (gelukkig hebben we binnenkort ook Game of Thrones).

Gedaan
Het afgelopen weekend was het weer zover: gameweekend van spellenclub SC Cultes des Goules. Het was alweer de vierde keer in een jaar dat ik me met een aantal andere nerds opsloot in een villa op een truttig golfresort om het hele weekend boardgames te gaan spelen. Zo’n weekend kan om een aantal redenen behoorlijk beangstigend zijn. Zo ken je de mensen met wie je je opsluit niet erg goed en zou het zomaar niet kunnen klikken. En nerds staan er om bekend dat ze communicatief wat onhandig zijn, dus straks zit je drie dagen in een hut met mensen die niet meer zeggen dan: ‘Jij bent aan de beurt.’  Gelukkig valt het elke keer weer ontzettend mee en is zo’n weekendje voor mij echt heel ontspannend en gezellig.

Gelezen
In The Financial Times gelezen over de vijand. Niet Rusland, maar suiker. Volgens de World Health Organisation mogen we zes theelepels per dag aan suiker binnenkrijgen. In een glas Coca Cola gaan al 9 schepjes suiker, dus het is niet gek dat er wereldwijd steeds meer mensen uitdijen. In Mexico heeft een op de drie mensen obesitas, omdat mensen in landen waarvan de inwoners een gemiddeld inkomen en een gemiddelde Human Development Index hebben, gevoelig zijn voor luxeproducten, maar hier eigenlijk nog geen middelen voor hebben. Ze kunnen net de huur, kleding en schoolgeld betalen laat staan dat ze gezond, duur voedsel kunnen betalen. Dus vanwege de relatief lage prijs die ze betalen voor eten dat redelijk vult, gaan de Mexicanen graag naar de Mac.  Tja…suiker…(tja, alles) ik ben altijd erg braaf geweest als het aankomt op verslavingen, maar tegen een theelepel suiker zeg ik geen ‘nee’. In de brownies die ik vorige week bakte, ging alleen al 300 gram suiker en als het even kan, schuif ik de helft van de brownie ook zelf naar binnen. En de taarten die mijn zusje maakt zijn pure suikerpropaganda en daarmee ook onweerstaanbaar lekker. Natuurlijk zou ik minder suiker moeten eten, de jurkjes die ik niet meer pas, knikken instemmend, maar ik zou ook moeten genieten.

Geleerd
Ik lees nu De Nederlandse maagd en daarin speelt de sport schermen een belangrijke rol. De hoofdpersoon van het boek is de achttienjarige Nederlandse Janna die tijdens de zomer schermlessen volgt bij een Duitse maitre. Op een dag wordt er een mensuur georganiseerd. Dit academisch duelleren is een vorm van schermen die met name voorkomt aan Midden- en Noord-Europese universiteiten. Rondom de mensuur werd nogal mysterieus gedaan, omdat het vanaf de 19de eeuw verboden werd door de katholieke kerk. Anders dan de traditionele schermsport staan de tegenstanders bij de mensuur op een vaste afstand van elkaar en moeten ze elkaar met gestrekte arm in het gezicht proberen te verwonden. Het is niet toegestaan je gezicht te beschermen en dat wil men ook niet, want het doel van het gevecht is eigenlijk een litteken (Schmiss) te vergaren dat getuigt van moed, karakter en trouw aan het Corps. Als je nu enthousiast bent geworden over deze specifieke verwondingskunst moet ik je teleurstellen. De mensuur komt in Nederland niet meer voor (of toch wel?).

Gehoord
Ik kijk bewust niet vaak op mijn bankrekening, omdat ik mijn dag niet wil bederven. Dat doe ik nu, maar dat deed ik ook al tien jaar geleden. Ik had ergens gehoopt dat ik rond mijn dertigste wel geld zou hebben, maar nog steeds denk zit ik aan het einde van de maand als een verliefde puber op mijn salaris te wachten. Dat mensen in mijn omgeving wel behoorlijk verdienen, maakt het soms lastig om mijn financiële situatie te accepteren. Ik wil ook een degelijke auto rijden, ik wil ook naar Amerika op vakantie, ik wil ook een mooie jurk kopen die eens niet vintage is. Maar wil ik dat omdat anderen dat hebben, of wil ik dat zelf? Ik sprak hier van het weekend met iemand over die zei hier interessante dingen over. Hij had het over het spel dat door veel jonge mensen wordt gespeeld waarbij geloofd wordt dat het voldoen aan onrealistische eisen uiteindelijk leidt tot geld, macht en status. Die mensen zijn over tien jaar net zo uitgeput als mijn bankrekening nu.