Ongezouten rapen

” Geloof jij in leven na de dood?”
” Ik ben van mening dat eeuwigheid een onjuist concept is.”
” Je bent zelf een onjuist concept.”
” Weet ik. Daarom word ik ook uit de roulatie genomen.”

Een weeffout in onze sterren is een boek vol galgenhumor voor de crème de la crème van de jeugd.

Cijfer: 9

Hazel Grace is geen normale tiener van 16. Ze heeft longkanker, maar door middel van een experimenteel medicijn is Hazel in staat om haar sterfdatum uit te stellen. Met behulp van permanente zuurstofvoorziening die met haar meereist, is Hazel in staat om een relatief normaal leven te leiden. Op aandringen van haar moeder gaat ze naar de wekelijkse Praatgroep van kinderkanker patiënten en daar ontmoet ze Augustus Waters, een knappe atletische jongen met een kunstbeen, dat dan weer wel. Het is liefde op het eerste gezicht en met hem deelt ze haar andere grote liefde : het boek Een vorstelijke beproeving van de Nederlandse schrijver Peter van Houten. Hazel heeft als wens om de schrijver ooit te ontmoeten en hem te vragen hoe het na het open einde van de vorstelijke beproeving verder gaat.

Jankboek
Een weeffout in onze sterren is een jankboek. Dat kan ook niet anders als de hoofdpersonen kinderen met kanker zijn. Maar ondanks het sentiment is het boek hilarisch. Hazel en Augustus zijn ontzettend grappig, en slim. De eerste twintig pagina’s heb ik constant hardop zitten lachen om de onomwonden observaties van Hazel :

« Ik wilde niet met de lift, omdat met de lift gaan bij de Praatgroep iets is wat je doet als je einde nadert, dus ik nam de trap. »

Hazel vervloekt haar ziekt, maar probeert er tegelijkertijd de spot mee te drijven. Zo maakt ze gretig gebruik van bepaalde ‘kankervoordeeltjes’ die ze heeft. De humoristische passages doen zich vooral voor aan het begin van het verhaal. Naar het einde toe neemt de galgenhumor wat af, logischerwijs omdat het verhaal dan ook zwaarder wordt.

Crème de la crème
Hazel is behoorlijk pienter en dat uit zich in diepere analyses van het leven en de wereld. Er komen, naast de gangbare puberproblematiek, aardig wat filosofische vraagstukken voorbij die zich niet erg makkelijk laten lezen. Zo vindt Augustus het een verschrikkelijk idee te moeten sterven zonder ooit te zijn opgemerkt door de wereld en vraagt Hazel zich af of je de liefde wel kunt toelaten als je weet dat je gauw zult sterven.

«  Ik kon zelfs geen seconde boos op hem zijn, en pas nu ik van een granaat hield, begreep ik hoe dom het van mij was geweest te proberen anderen te behoeden voor mijn eigen dreigende versplintering. »

Een weeffout is onze sterren mag dan wel een jeugdboek zijn, het is een jeugdboek voor de crème de la crème van de jeugd. De schrijver van het fictieve boek ‘De vorstelijke beproeving’  bezigt ook niet echt een voor jongeren toegankelijke taal. Zijn brieven, gericht aan Hazel en Augustus staan bol van de filosofische levenswijsheden een stiekeme doorgang naar een meer pretentieuze schrijfstijl van John Green, vermoed ik.

 « Ik dwaal af, maar waar het om gaat is : de doden zijn enkel zichtbaar in het vreselijke lidloze oog van de herinnering. De levenden houden, de hemel zij dank, het vermogen om te verrassen en teleur te stellen. »

De titel
De titel van het boek is opmerkelijk en kan alleen maar worden begrepen door het boek te lezen. Regelmatig wordt er in het boek verwezen naar sterren, planeten en het universum. Zo noemt Hazel haar kanker een satellietkolonie, praat ze met haar vader over het universum dat wil worden opgemerkt en drinkt ze samen met Augustus champagne die ze sterren noemen. Ook wordt er een citaat aangehaald uit Julius Ceasar van Shakespeare : « Niet door een weeffout in onze sterren, Brutus, Neen, door onszelve zijn wij klein en nietig. » Uiteindelijk denk ik dat de weeffout in onze sterren verwijst naar de tumoren van zowel Hazel als Augustus.

Amsterdam
Leuk voor ons is dat Amsterdam een prominente plek heeft in het verhaal. John Green heeft een tijdje in Amsterdam gewoond om dit verhaal te kunnen schrijven. De beschrijvingen van de stad zijn herkenbaar en als doorgewinterde Amsterdammer word je zo weer verliefd op de stad die John Green beschrijft.

Conclusie
Een weeffout in onze sterren is een geniaal boek op verschillende niveaus. De kracht van het verhaal zit ‘m niet in de plot, maar in de grappige observaties en de filosofische overpeinzingen van de hoofdpersonen. Het is een boek dat jong en oud aanzet tot nadenken over het leven, de dood en de liefde waarbij zeker gelachen en af en toe gehuild zal worden.