Ongezouten rapen

3 word story

utopisch, leerlingstelsel, improvisatie

Zo, ‘ begon hij ‘ben jij net zo snel aangebrand als die worst op je bord ?»

Marcel
Marcel van den Hoek is 40 jaar oud. In het onderwijs zullen de leerlingen zeggen dat hij oud is, hij heeft nog steeds al zijn haar, maar boven zijn oren begint het eerste grijs terrein te winnen. Zijn collega’s zullen echter stellen dat Marcel een jonge vent is, bij de tijd en energiek. Toch is Marcel al oud genoeg om te beseffen dat het meesleuren van een aktetas met daarin 150 proefwerken dezelfde lichamelijke belasting met zich meebrengt als het roken van twee pakjes sigaretten per dag. Vandaar dat hij al enkele jaren geleden zijn lederen schoudertas verwisselde voor een huisvrouwentrolley, om zo zijn lichaam in goede conditie te houden voor nog minstens 25 jaar docentschap. De leerlingen grapten uiteraard over de zwarte boodschappenkar die dagelijks gehoorzaam achter de lange stelten van Marcel aanrolde, maar Marcel liet zich niet kisten en riep dikwijls dat het hun schuld was dat hij erbij liep alsof hij zojuist de hele Zeeman, Wibra en Action bij elkaar had leeggekocht en in zijn karretje had gepropt.

Methatesiofobie
Aan het begin van zijn carriere had Marcel voor de klas gestaan in het  leerlingstelsel, zoals dat toen nog heette. Nu is dat het mbo. De naam leerlingstelsel was zo gek nog niet gezien het onderwijs dat daar geboden werd. De leerlingen stelden wat er gebeuren moest tijdens de lessen, het was een soort ‘u vraagt wij draaien’ structuur. Een structuur waar Marcel, met zijn koppigheid en zijn methatesiofobie (angst voor verandering) niet zo goed meeb uit de voeten kon. Hij had er wel zijn eerste en laatste vrouw leerde kennen. Een docente Engels die na vijf jaar relatie graag eens een kijkje wilde gaan nemen bij de westerburen. En Marcel wilde niet mee, wat ook wel weer iets met zijn methatesiofobie te maken zou kunnen hebben gehad.

Saucijs
Nu moest Marcel het doen met het begluren van de jonge docenten en stagiaires die in september als confetti over de docentenkamer worden uitgestrooid. Marcel ziet ze binnenkomen met utopische lesplannen en plannen om het verschil te maken in de levens van zij die onze toekomst dragen. Aan het einde van het jaar zitten ze dan met een kromme rug en diepe voorhoofdsrimpels  teleurgesteld te prikken in een zwartgeblakerde saucijs tijdens de afsluitende barbecue. De kwaliteit van het barbecuevlees was doorgaans niet in staat deze keuze positief te beïnvloeden, dus zag Marcel het als zijn taak om zijn toekomstige collega’s binnen boord te houden. Hij zou een stuk vlees uitzoeken dat er minder aangefikt uitzag als de saucijs van de jonge docente. Dat alleen al gaf aan dat hij verstand van zaken had.

Aangebrand
Ook dit jaar verliep volgens plan. Het vlees dat Marcel had gekozen was zo vet en sappig dat zijn gezicht weerspiegelde in het glanzende stuk vel van de kip. Hij scande zijn omgeving. Aan een van de picknicktafels zat mevrouw Van der Laan, Celeste voor collega’s. Ze rolde lusteloos haar saucijs van de ene rand van het bord naar de andere zonder aanstalten te maken een hap te nemen. Marcel nam naast haar plaats.

«Zo, ‘ begon hij ‘ben jij net zo snel aangebrand als die worst op je bord ?»
Marcel vond dat een groede grap, hij vond over het algemeen dat hij beschikte over een aardig grapvermogen. Zijn leerlingen dachten daar echter anders over, zo had hij gemerkt. Maar het kunnen herkennen van ambachtelijke humor, was ook een vak apart.
« Nee,’ zei ze ‘maar ik laat alles wel vaak te lang doorsudderen.’
Marcel vond het een pluspunt dat Celeste ook thuis was in de kunst van de woordspelingen. Hij liet zijn blik naar beneden glijden. De ronding van haar borsten was haarfijn te onderscheiden met dank aan het strakke katoen waarmee ze waren ingepakt. Marcel dacht na over haar tepels, maar herinnerde zich zijn taak om het gesprek voort te zetten. Hij focuste zich op de worst.
« Als je dingen te lang laat doorsudderen in de klas, worden de kids te taai, en dan kun je er op een gegeven moment niets meer mee beginnen. » Zei Marcel wijs.
« Pfff…vertel mij wat. 2H5, daar had ik het afgelopen jaar echt een hele kluif aan. »
Marcel keek naar zijn kip, ook een hele kluif. Hij wist niet zo goed of hij daar wel mee moest beginnen. Het zou zijn kansen om ooit oog in oog te staan met Celestes borsten aanzienlijk verkleinen. Hij wachtte nog even.

«Ik ken 2H5 wel. Er zitten zeker een paar rotte appels tussen, maar als je dat soort figuren al direct aan het begin van het jaar op hun plaats zet, kun je redelijk met ze werken. « 
Celeste slaakte een zucht en stopte uiteindelijk een stuk worst in haar mond. Haar blik verried niets. Marcel kon niet zeggen of ze nu genoot van wat ze in haar mond had of niet. Celeste draaide haar bovenlichaam opzij en wierp een blik over het schoolplein, wat Marcel de gelegenheid gaf om de zachte donshaartjes in haar nek te bekijken.

Brand
« Vuur ! »
Celeste schoot omhoog en ook Marcel stond in minder dan een seconde achter haar. Er was ergens brand en Marcel, niet bepaald dol op improvisatie, had allang alle handboeken geraadpleegd op het gebied van EHBO, brand, tsunami’s, rampen met kernenergie en moslimterrorisme. En hij wist maar al te goed dat een brand vroeg om directe alarmering van de brandweer. Marcel viste zijn telefoon uit zijn broekzak en belde het alarmnummer.

Vanaf een afstandje zag hij echter dat het niet om een in de fik gevlogen speklap ging. Hij zag dat de mouwen van het trainingsjasje van meneer Hendriksen (van scheikunde, die had beter moeten weten)  vlam hadden gevat en hij stond paniekerig te zwaaien terwijl hij indrukwekkende kreten uitstootte. Marcel vond dat Hendriksen eruitzag als een vervaarlijke draak die je ook wel in fantasyseries kon tegenkomen, zo met die vlammende vleugels. Terwijl een mevrouw van de hulplijn vroeg naar de locatie van de brand zag Marcel dat meneer Kent (geen grap), de immens populaire docent Engels, met een brandblusser aan kwam rennen en als een geoefende brandweerman het ‘vuur’opende op meneer Hendriksen. Meneer Hendriksen werd even onzichtbaar door een grote wolk wit poeder, maar toen de lucht inmiddels was geklaard, zag Marcel dat het vuur gedoofd was. Kleine sliertjes rook dwarrelden omhoog. Marcel zag  dat het er ondanks de redding evengoed niet smakelijk uitzag en hij wist zeker de appetijt naar vlees in rook was opgegaan. Binnen enkele seconden arriveerden de brandweer en de ambulance en meneer Hendriksen werd samen met twee bezorgde collega’s ingeladen en afgevoerd.

Eastpak
Meneer Kent werd onthaald als een ware held. Grapjes met betrekking tot zijn achternaam konden uiteraard niet uitblijven en de jonge docenten schaarden zich als vliegen rond een mesthoop rond de nieuwbakken held. Marcel zag hoe Celeste steeds meer richting meneer Kent schuifelde en na een kwartier stonden de twee zij aan zij alsof ze nooit anders hadden gedaan. Meneer Kent verontschuldigde zich een uur later met het excuus dat het hele gebeuren ook hem had uitgeput en dat hij zo zoetjesaan maar naar huis moest gaan. Iedereen begreep dat een heldendaad als deze beloond moest worden met een welverdiende nachtrust. Marcel wist maar al te goed dat de beloning wel in bed gevonden zou worden, maar dat het geenzins iets te maken had met slaap. Hij zag hoe meneer Kent de hand van Celeste vastpakte terwijl ze samen het schoolgebouw uitliepen terwijl hij zijn Eastpak nonchalant over zijn schouder zwaaide.